Boos op je kind, vandaag overviel het me even. Het is vast een taboe, want ook zij kan niets aan haar autisme en angsten doen. Maar het maakt me niet uit, ik zeg het gewoon maar eens hardop: ik ben boos!
Het waait buiten en daar is dochter bang van, dan blokkeert ze, het liefst blijft ze onder de dekens.
Maar het is vandaag Zorgboerderijdag. Alles is afgesproken, de taxi komt haar dadelijk ophalen en ik snak zo naar die paar uurtjes voor mezelf.
Moet ik echt vandaag naar de zorgboerderij mam? Vol afgrijzen en ongeloof kijkt ze me aan, ik blijf rustig zoals altijd en zeg dat het nu eenmaal de afspraak is en dat het weerbericht geen zware storm heeft voorspeld. Het waait, ja dat wel, het maakt flink herrie maar dat komt omdat de bomen in blad staan kan ik nog net vriendelijk uitleggen.
Ze schiet compleet in de stress en weigert ook met de hond uit te gaan en te ontbijten. En dan gebeurd het, ik ben zo moe, ik heb hier geen zin meer in. Ik wil schreeuwen en haar naar buiten sleuren, roepen dat ik alles voor haar over heb, dat ik zo moe ben van het zorgen…… dat ik ook maar gewoon een moeder ben, dat ik het soms ook niet meer weet, en straks komt de taxi en is ze niet klaar……. neem je pillen even in, kan ik nog net beheerst uitbrengen.
Ik loop naar de gang, grijp de hond in het voorbijgaan en race naar buiten. Buiten gekomen ren ik zowat door het prachtige stukje natuur achter ons huis, maar vandaag kan ik het niet zien. Ik foeter, ik mopper, ik laat m’n tranen gaan, ik ben even zo boos op alles. De hond volgt me gedwee alsof hij snapt dat hij het vandaag niet in zijn hoofd moet halen iets geks te doen.
Moe ben ik en dat mag, dat weet ik, maar toch moet ik nu met de hond lopen want het waait en daar is dochter bang voor.
Thuisgekomen is het nog niet gezakt, ze zit ongewassen met ongekamde haren op de bank in haar “boerderij” kleding en kijkt voor zich uit, en geeft geen antwoord. Heb je al iets gegeten? Ze hoeft geen eten…….. weer leg ik uiterst geduldig uit dat het belangrijk is om iets te eten als je medicijnen gebruikt. Dan maar een minidonut, ik vind het vandaag allemaal best.
Dadelijk komt de taxi, wat een werk was dat ook om te regelen, met heel m’n hart hoop ik dat ze toch de moed vind om erin te stappen, dat ik haar erin kan praten. Want wat moet ik anders?
Vandaag voelt het even zwaarder als ooit, boos op je kind met autisme dat kan toch niet, onbestaanbaar en zo verdrietig. Maar ik ben er even zo ontzettend klaar mee, dat autisme kan me gestolen worden.
En supermamma’s bestaan niet, mag ik dat nu eindelijk ook voor mezelf eens toegeven?
Daar is de taxi, ze trekt op mijn aandringen haar oude schoenen langzaam aan en ik loop ogenschijnlijk opgewekt mee naar de taxi. Goedemorgen roep ik vrolijk en doe net alsof er niets aan de hand is. Yes, ze stapt in en dan……. zwaai ik haar na en slik m’n tranen weg, aai de hond en ga proberen m’n rust weer terug te vinden voor als ze straks terug is, mijn dappere dochter, van wie ik zoveel hou!
Supermamma’s bestaan niet toch…….?
Tsja, wat zal ik zeggen,mijn eerste gedachte????
Je bent ook maar een mens……okay?
Lieve, lieve Adaja,
Natuurlijk ben je ook maar een mens! Zo begrijpelijk dat je ook wel eens heel boos wordt. Ik hoor ook dat je niet echt bios bent op Rebecca, maar op de omstandigheden. Ik herinner me nog dat mijn zus soms heel boos werd op haar man toen hij maagkanker had en eigenlijk niks meer kon! en ook het gevoel kreeg: Wie heeft er nou eens oog voor mij? Heel herkenbare boosheid dus! Je mag best trots zijn op jezelf, want je hebt nogal wat op je bordje.
Love you.
Sterkte hoor.
Ooo wat ontzettend herkenbaar. Hier ook een meisje dat volledig kan blokkeren door wind en bomen die herrie maken.
Hoi Adaja,
Ik las dit en twijfelde wel of niet reageren. Toen las ik in een reactie de naam van je dochter
Ik ben een AD/HD-er en 39 jaar.
AD/HD kende men nog niet toen ik kind was. Kort gezegd mijn moeder had haar handen vol aan mij.
En ik weet dat AD/HD niet hetzelfde is als autisme, maar ik ben wel een dochter waarvan de opvoeding niet makkelijk is geweest. Adaja, er bestaan inderdaad geen supermamma’s maar jij komt aardig in de buurt !
Rebecca is gewoon heerlijk met het paard bezig geweest, wat hartstikke goed is gegaan. Goed dat je door hebt gezet Adaja!
Liefs “de zorgboerin”.
Kwetsbaar en herkenbaar verwoord. Ik voel de emotie. Ongeveer vier keer per jaar gebeurde mij dat ook in alle onmacht en het mens-zijn.
Reken het jezelf niet aan hè.. zeg tegen jezelf ” ik verdien en lintje voor al die andere dagen”.
Want zo is het!
Petje af hoor!
Boos worden mag ook wel eens met al die problemen en tegenwerking van hogerhand!
Jk vind jou een SuperMama!
Dank jullie wel voor alle lieve reacties en de herkenbaarheid!
Ik wil je een hele dikke knuffel geven , wijze super mama van Rebecca !!
Wat ontroerend verwoord. Zo herkenbaar. Jouw Blog laat mij ”omkijken” naar hoe het vaak was binnen ons gezin. Ik ben heel erg blij dat het, mede door vele hulp, goed gaat. Goed gaat met onze zoon, goed gaat binnen ons gezin…en daarom het ook goed gaat met mij…de moeder.
Ik wilde je laten weten dat jouw verhaal, mijn verhaal en verhalen van vele moeders van een zoon of dochter met Autisme mij liet nadenken wat ik zou kunnen betekenen. Mijn kennis, ervaringen…weten hoeveel verdriet en hoe je jezelf compleet ”kwijt bent” door al het zorgen…maken dat ik Spiegel je Kracht ga organiseren voor Supermama’s. Relaxen, op adem kunnen komen, jezelf mogen zijn, energie krijgen https://www.facebook.com/groups/439613792867504/ …
zo herkenbaar…….