Voorzichtig Voorjaar
Grote gele bossen koolzaad zwieren langs de weg, jong groen blad laat zich stralend zien. Het zonlicht is anders, vrolijker, dansend alsof het nu niet meer door een winterfilter hoeft. Het maakt me blij, ik kan op mijn fiets, hoewel het nog koud is, het voorjaar voelen in alle uithoeken van mijn “zijn”.
Ik leef op, ik gloei, ik krijg weer wat energie en geniet van een intens schouwspel van licht en lucht wat me van pracht haast pijn doet.
En zo zie ik ook mijn meisje een beetje opbloeien, het is klein maar zo mooi, het is teer maar zo vol belofte. Ze lacht weer eens, ze kan weer wat langer onder de mensen blijven. Ze zit wat vaker naast me op de bank, gewoon zoals een meisje van 15 jaar doet, even met je moeder kletsen. Ze tekent, ze maakt filmpjes en soms hoor ik heel even de gitaar, deze klanken klinken voor mij als hoopvolle muziek vanaf haar anders zo stille kamertje, waar ze zich al zo lang “verstopt”.
Wat was deze winter vaak koud en zwaar, wat heb ik gevochten en soms ook verloren tegen de monsters van bureaucratie, tegen vooroordelen, tegen wachtlijsten, tegen moedeloosheid. Tegen het monster wat onze dochter in de grip hield, noem het depressie, noem het zoals je wilt, maar het hing om haar heen en het was af en toe vreselijk om aan te zien, die enorme moedeloosheid, de angst en eenzaamheid.
Niet eten, niet kunnen slapen, niet van je kamer af durven komen door de angst, (meer…)