Kleine engel….
Door de winkel loopt een man op krukken, langzaam en voorzichtig loopt hij naast een blonde peuter. Haartjes in een staartje, knalgroene kaplaarsjes en een roze tule rokje. Ze draagt parmantig het veel te grote gele mandje van de winkel. Stralend kijkt ze naar de man op en wijst: Opa viegtuig. Samen bekijken ze het vliegtuig en met een zucht legt ze het weer netjes terug. Ze schuifelen naar het volgende pad met hele mooie dingen voor kleine meisjes.
Ik loop achter ze aan en geniet ontzettend van dit tafereeltje. De kleine peuter is onze kleindochter en haar opa is natuurlijk mijn man. We maken een uitstapje naar een winkel, dat komt niet vaak voor. Door de drukte van alle zorgafspraken, het moeizame lopen met de krukken, en de prikkels die mijn man ervaart door zijn autisme in winkels maken dat dit soort uitstapjes gewoon heel zeldzaam zijn.
Onze gebruikelijke uitstapjes zijn meestal naar ziekenhuizen, artsen, psychiater etc. dan heeft hij weinig energie meer over voor andere dingen.
Daarom is dit een mooie dag, het lijkt zo gewoon maar dat is het niet voor ons.
Bij de kassa legt het meisje staand op haar teentjes de dingen op de band. Opa betaald, ik schrik, weet hij z’n pincode nog wel, het is zo lang geleden? Gelukkig dat gaat goed.
s’ Avonds krijg ik een briefje van hem, hij bedankt me voor de mooie middag en beschrijft alles tot in details zelfs de kleur van de laarsjes van onze kleindochter. Het ontroert me. Wat het kleine meisje betekent voor hem is zo bijzonder. Ze is 10 dagen na zijn ongeluk geboren en met speciaal vervoer zijn we bij onze kleindochter gaan kijken, het ging allemaal zo heel anders als we ons hadden voorgesteld. Hij had zich als doel gesteld eerder te kunnen lopen als haar. Het doel is niet gehaald en hij zal het nooit meer halen, voor altijd afhankelijk van hulpmiddelen. Maar dat maakt haar niets uit, hij is gewoon de leuke jonge Opa (52) met de scootmobiel waar je eindeloos rondjes mee kunt rijden en die altijd wel voor wil lezen.
Maar wat is ons leven veranderd de afgelopen jaren denk ik, van een redelijk doorsnee gezin waarin we beiden werkten en een goede baan hadden, zijn we nu een zorgintensief gezin geworden. Ons leven hangt aan elkaar van afspraken en zorgzaken. Het regelen van allerhande dingen neemt een groot deel van mijn tijd in beslag. Ik, die dit jaren voor mijn werk heb gedaan ben knap moedeloos aan het worden van deze zorgbureaucratie en de dingen die niet lopen zoals ze moeten lopen.
De jaarlijkse herindicatie van onze dochter heeft ook weer bijna 3 maanden in beslag genomen, maanden waarin ik soms haast de moed opgaf. Omdat ik niet meer opgewassen ben tegen de stress, de controle en de ongelijkwaardige positie die je hebt als zorgvrager. De menselijke maat lijkt volledig verdwenen, je lijkt je te moeten schamen als je zorg nodig hebt……. dit soort dingen gaan voortdurend rond in mijn hoofd. Waar is het fout gegaan vraag ik mezelf vaak af, wat gebeurt er in ons land? Hoeveel kunnen mensen nog hebben die al door zoveel ellende gaan van ziekte, pijn of ouderdom, en we zijn niet de enige lees ik elke dag op Twitter. Verhalen die me raken door de herkenning van de wanhoop die er zo vaak uitspreekt.
Ik pak nog eens het briefje van mijn man, zo communiceert hij vaak met mij en dat is prima. Het ontroert me dat zo’n klein simpel uitstapje hem zo’n boost kan geven, want juist dat schiet er zo vaak bij in. Al die telefoontjes, formulieren, bezoeken aan zorgverleners, ik begin het te haten. Ik wil eigenlijk alleen nog maar samen de gewone dingen van het leven doen, dingen die dus eigenlijk helemaal niet zo gewoon blijken zijn…….. Maar soms moet je eerst heel diep gaan om dat te kunnen beseffen en te gaan waarderen. Ik wil graag in de tuin werken en weer eens een brood bakken, ik wil dat er weer ruimte komt voor mooie kleine uitstapjes met m’n partner, onze dochters en kleindochter.
Toen we thuis kwamen pakte het kleine meisje een boekje, ging ze ermee naar Opa, en klom op zijn goede been. Zo klein als ze is weet ze dat al. Hij heeft oneindig veel geduld met voorlezen, gebruikt zijn sterke kanten en zij accepteert hem helemaal zoals hij is. Konden we de mensen nog maar zien door de ogen van kleine kinderen, zo puur, onbevangen en zonder ruis.
Het zonlicht vangt haar blonde haartjes en zonder dat ze het beseft is ze ons engeltje, de afleiding die wij allemaal zo hard nodig hebben hier. Kleine engeltjes, soms worden ze precies op het juiste tijdstip geboren.