Wat breekbaar ziet ze eruit, denk ik als ze naast me op de bank komt zitten. Deze schim die we zo af en toe voorbij zagen komen op weg naar haar kamer is onze dochter. Na maanden van ontroostbaar verdriet en intense somberheid zoekt ze mijn aandacht. Ik doe net of het niet heel bijzonder is dit moment en vraag rustig hoe het gaat, wetend dat ze makkelijk weer wegkruipt in haar veilige schulp.
Tot mijn verbazing begint ze aarzelend te praten, eerst nog wat onsamenhangend en dan over hoe ze beter zou kunnen gaan eten, want ze vond dat ze misschien toch wel een beetje mager werd, vind ik dat ook? We praten door over wat ze lekker vind en wat gezond is en dan zegt ze: m’n buik heeft wel trek maar m’n hoofd niet. “Die zijn zo vaak in gevecht met elkaar mam”. We spreken af dat ze tegen zichzelf gaat zeggen dat als ze honger heeft, haar hoofd zich dan maar even koest moet houden. Een lach breekt door op haar lieve meisjesgezicht. Ik hou m’n adem in en doe net of ik bezig ben met schrijfwerk wetend dat dit moment zo over kan zijn als ik me erin stort, wat ik natuurlijk wel heel graag wil. Op dit moment wacht ik immers al zolang!

Dan praat ze toch verder en verteld over haar depressie, ze wil weten of een depressie erfelijk is en of je het je hele leven houdt. Ik leg haar wat dingen uit en vraag hoe ze zich nu voelt. Ze is 3 weken geleden gestopt met de antidepressiva omdat ze er zo ziek van werd, maandenlang misselijk zijn en overgeven heeft zijn sporen nagelaten.
En het ergste was het wachten op moment dat het zou gaan helpen maar dat moment kwam maar niet. Resoluut heb ik 3 weken geleden de knoop doorgehakt, ik kon dit niet meer aanzien. Mijn dochter die langzaam afgleed naar een punt waar ik heel bang voor was. Was het de depressie, was het de medicatie, is het iets lichamelijks? Ik wist het niet, op hoop van zegen heb ik in overleg met de psychiater de medicatie langzaam verminderd en sinds een week is ze zonder antidepressiva. *zie note

Afgelopen week is ze weer begonnen met tekenen, ik kon wel van de daken schreeuwen hoe blij ik daarmee was! Ik begon hoop te krijgen dat er misschien weer een weg naar boven ingezet was. En nu praat ze al een half uur met me over het verdriet wat ze nog steeds heeft maar wat toch minder lijkt te worden. Ze begint zachtjes te huilen, (meer…)