Hoe belangrijk is mantelzorgondersteuning…..
Onderstaand blog schreef ik een aantal jaren geleden na een fijne ervaring hiermee. Ik heb daarna meerdere malen bij verschillende organisaties aangeklopt voor structurele ondersteuning omdat ik zo vast liep in het oerwoud van de zorg. Helaas liep dit iedere keer op een teleurstelling uit. Ons gezin was te ingewikkeld voor de organisatie, bij een andere kreeg ik een contactpersoon waar ik na 3 gesprekken eindelijk mijn verhaal volledig had verteld toen ik een telefoontje kreeg dat ze ineens een andere baan had en weg was het contact. Na jaren weer de stoute schoenen aangetrokken en een andere organisatie gemaild en de situatie uitgelegd. Ik had een intake belafspraak wat wel goed verliep en deze persoon zei dat ze aantal zaken zou gaan uitzoeken/oppakken. Na 4 maanden niets gehoord te hebben kreeg ik te horen dat ze dacht dat ik wel zou bellen als ik haar nodig had. Ik vertel dit nu even vrij uitgebreid en misschien negatief en ik hoop dat jullie andere ervaringen hebben maar ik heb echt behoefte aan iemand om mee te kunnen sparren en nee geen vriendin of familielid
Afgelopen weekend was ik uitgenodigd voor twee mantelzorgdagen voor een groep moeders van kinderen met Autisme.
Vol verwachting en opgewekt ging ik daar naar toe. Met mij gaat het best goed en misschien kon ik wel iemand “helpen” en ik kon natuurlijk ook best nog wel wat leren! Met die gedachte zat ik op mijn fiets naar de locatie toe, genietend van de zon en de natuur.
Natuurlijk zoals altijd eerst een voorstelrondje….. het werd een voorstelronde met lange verhalen en bij het eerste verhaal pakte ik de doos tissues maar want nog maar net begonnen stroomden de tranen al (bij de anderen hoor 😉 ). Ik “deed” ook mijn verhaaltje, gooide er nog de nodige grapjes tussendoor want het moest vooral luchtig blijven. Van wie? Van mijzelf natuurlijk, niet te dramatisch doen hoor een ander mag dat wel dan ben ik een en al oor maar wat mezelf betreft gewoon kiezen op elkaar en doorzetten, het kan altijd erger.
Lieve moeders en twee kanjers van begeleidsters, het voelde goed. Belangrijke thema’s werden aangestipt en steeds weer die persoonlijke verhalen en tranen tussendoor. Wat hebben we veel meegemaakt en wat zijn we vaak al ver met onze oplossingen voor de soms heftige problematiek van onze kinderen maar wat werden we ook wijzer van de spiegels en handvaten die we kregen van de organisatoren maar ook van elkaar.
De eerste dag ben ik zonder kleerscheuren (lees tranen) doorgekomen, wel enorm peinzend over dingen die ik gehoord gehad. Vaste overtuigingen die ik had leken ineens niet meer zo vast en de dingen die ik uit gewoonte deed leken ineens niet meer zo vanzelfsprekend goed maar ik fietste toch blij naar huis om prompt op de bank in slaap te vallen.
De volgende dag verliep wat minder vlekkeloos, het thuisfront vond het niet zo fijn dat ik alweer wegging dus er was gemopper en onrust ook al had ik de zorg goed geregeld voor hen. Mijn hoofd bonsde inmiddels van de hoofdpijn. Toen ik haastig mijn elektrische fiets wilde pakken uit de schuur, bleef hij haken en viel. Beschadigd helaas, maar erger: de elektrische bedrading was kapot en ik kon niet gaan fietsen. In de voortuin stond ik ineens te huilen als een klein kind, mijn zorgvuldig opgebouwde muurtje was aan het afbrokkelen…..
Met de auto dan maar en met een bonzend hoofd kwam ik gehaast binnen. Je kan nu vast aan me zien dat het ook bij mij maar een wankel evenwicht is dacht ik nog.
En hoe gaat het met jou vanmorgen was de eerste vraag, gehuild heb ik niet maar ik was nu wel wat “eerlijker”. De dag ging zo zijn gang en zo ook mijn emoties de dingen die gezegd werden kwamen hard en soms pijnlijk binnen en mijn hoofd deed zo’n pijn. Ik probeerde krampachtig de controle over mijn emoties te bewaren wat me maar met moeite lukte. Het ging over ontvangen, wat ontvangen…..en hoe dan als je altijd maar klaar moet staan voor een ander?
En toen kwam daar het breekpunt, we mochten gaan ervaren hoe we zelf ook weer konden “ontvangen” in plaats van altijd maar te zorgen en te geven ook al doe je dat met alle liefde die je hebt! Onze handen werden een voor een zachtjes gemasseerd met lavendelolie. Je moest je ogen sluiten en proberen alles los te laten, zelf niets meer doen als alleen maar proberen te ontvangen. Ik wist niet dat het zo moeilijk was: ontvangen! Toen brak ik en snikte het toch ineens uit, al mijn reserves verdwenen, alle zorgen en ellende kwam eruit. M’n make-up werd een drama maar het kon me niets meer schelen. Hier was ik en ik was zo verdrietig over het leven, mijn leven, ons soms zo moeilijke leven thuis, wat ingewikkeld was het toch eigenlijk allemaal.
Maar toen was er ook troost, troost van lieve vrouwen die maar een half woord nodig hadden, die precies de pijn begrepen van het altijd maar zorgen (maken) en sterk zijn. Die me vasthielden en niet zeiden dat het goed zou komen want dat weten we niet maar die er gewoon voor mij waren. Ziek als een hond van de migraine (hoe zou dat nou toch komen?) lag ik even later op een matje in een rustig hoekje. Met m’n pijnlijke hoofd op een kussen en met m’n ogen dicht hoorde ik ze zachtjes verder gaan met het programma. Ik? Ik die keurige ik lag daar gewoon maar bij dat zou een dag geleden nog ondenkbaar zijn.
Nadat de pijnstillers werkten en ik wat bijgekomen was hebben we met elkaar het mantelzorgweekend afgesloten, weer met de nodige tranen en ik deed nu wel gewoon gezellig mee met snotteren! Was het somber, was het zwaar? Nee het was heerlijk, maskers af en jezelf zijn dat hebben we af en toe zo hard nodig in onze “rol” als mantelzorger.
Ontvangen kun je alleen als je je ervoor openstelt en weet je: het is heerlijk om ook eens te mogen ontvangen in plaats van altijd maar te moeten, kunnen, willen geven.
