Wat breekbaar ziet ze eruit, denk ik als ze naast me op de bank komt zitten. Deze schim die we zo af en toe voorbij zagen komen op weg naar haar kamer is onze dochter. Na maanden van ontroostbaar verdriet en intense somberheid zoekt ze mijn aandacht. Ik doe net of het niet heel bijzonder is dit moment en vraag rustig hoe het gaat, wetend dat ze makkelijk weer wegkruipt in haar veilige schulp.
Tot mijn verbazing begint ze aarzelend te praten, eerst nog wat onsamenhangend en dan over hoe ze beter zou kunnen gaan eten, want ze vond dat ze misschien toch wel een beetje mager werd, vind ik dat ook? We praten door over wat ze lekker vind en wat gezond is en dan zegt ze: m’n buik heeft wel trek maar m’n hoofd niet. “Die zijn zo vaak in gevecht met elkaar mam”. We spreken af dat ze tegen zichzelf gaat zeggen dat als ze honger heeft, haar hoofd zich dan maar even koest moet houden. Een lach breekt door op haar lieve meisjesgezicht. Ik hou m’n adem in en doe net of ik bezig ben met schrijfwerk wetend dat dit moment zo over kan zijn als ik me erin stort, wat ik natuurlijk wel heel graag wil. Op dit moment wacht ik immers al zolang!
Dan praat ze toch verder en verteld over haar depressie, ze wil weten of een depressie erfelijk is en of je het je hele leven houdt. Ik leg haar wat dingen uit en vraag hoe ze zich nu voelt. Ze is 3 weken geleden gestopt met de antidepressiva omdat ze er zo ziek van werd, maandenlang misselijk zijn en overgeven heeft zijn sporen nagelaten.
En het ergste was het wachten op moment dat het zou gaan helpen maar dat moment kwam maar niet. Resoluut heb ik 3 weken geleden de knoop doorgehakt, ik kon dit niet meer aanzien. Mijn dochter die langzaam afgleed naar een punt waar ik heel bang voor was. Was het de depressie, was het de medicatie, is het iets lichamelijks? Ik wist het niet, op hoop van zegen heb ik in overleg met de psychiater de medicatie langzaam verminderd en sinds een week is ze zonder antidepressiva. *zie note
Afgelopen week is ze weer begonnen met tekenen, ik kon wel van de daken schreeuwen hoe blij ik daarmee was! Ik begon hoop te krijgen dat er misschien weer een weg naar boven ingezet was. En nu praat ze al een half uur met me over het verdriet wat ze nog steeds heeft maar wat toch minder lijkt te worden. Ze begint zachtjes te huilen, maar niet meer wanhopig en voorzichtig hou ik haar hand vast, ik zeg niets en laat haar maar praten, godzijdank praat ze eindelijk, hoe lang heb ik hier niet op gewacht?
Ze zegt wijze dingen die dochter van ons. Vorige week is ze 16 geworden, een hele stille verjaardag was het. Als je al 2 jaar niet naar school gaat en bijna niet de deur uitkomt wordt je toch op den duur vergeten, het klinkt hard maar het is gewoon zo. Het leven van andere mensen gaat met een sneltrein vaart door en daar passen “wij” niet meer in. Ik ben daar heel verdrietig over geweest: het buitengesloten voelen, de eenzaamheid en het verdriet wat je hebt als je kind en man heftige psychische en lichamelijke problemen hebben. Maar nu is er een soort berusting gekomen, we hebben het goed met z’n drieeen en met onze andere dochter met man en kind vormen we een hechte kleine familie die veel om elkaar geven. Het is goed zo.
Langzaam maakt ze haar hand los, ze kijkt me aan en tot mijn blijdschap zie ik lichtjes in haar ogen. Waar die grote ogen eerst gevuld waren met wanhoop zie ik nu kleine glansjes hoop en kleine sprankeltjes levenslust verschijnen. Een mooier kerstkado kan ik me niet wensen, zou het dan eindelijk beter gaan, hebben we nu het ergste gehad?
“Ik ga weer naar boven mam”…. ja natuurlijk meis, zo is het weer even genoeg geweest. De deur van je hart staat op een kier, je liet me toe en ik mocht even naar binnen kijken. Wat ik zag vulde me met hoop, de weg is lang en soms zo moeilijk maar wat kostbaar dat we jou hebben gekregen. Jouw geboorte was vlak voor kerst en op Kerstavond zaten we met jou nog zo klein in de kerk, die vreugde van toen voel ik nu na 16 jaar weer. Ik kon op die Kerstavond alleen maar kijken naar dit prachtige “kerstkind” waar we 8 jaar op hadden gewacht, nog niet wetend hoe je ons leven zou veranderen. Maar nooit, nooit zal ik je dat kwalijk nemen, de levenslessen waren intens maar het was het allemaal waard.
Verlies nooit de hoop en het vertrouwen, ook al lijkt het uitzichtloos, eens gaan er toch weer lichtjes branden……
Deze tekening maakte dochter afgelopen week, ik was ontroerd door de symboliek die er voor mij uitspreekt. Ze lijkt zich weer wat veiliger te voelen.
Becca’s Artwork Facebook
*note: ik ben niet tegen medicatie, ze gebruikt wel nog andere medicijnen.
Ik word er stil van. Herkenbaar en komt ook echt binnen. Wat verwoord je het mooi en invoelbaar. Ik hoop dat er nog veel kerstlichtjes zullen gaan branden deze dagen voor jullie.Liefs Wil.
Mooi, Adaja! Wat fijn voor jullie. Een beter kerstkado kan je je niet wensen. Had de tekening eerder deze week al voorbij zien komen. Wat goed dat met het stoppen van de antidepressiva haar creativiteit en levenslust weer is teruggekomen.
Fijne kerst! En een fantastisch nieuw begin toegewenst straks op jullie nieuwe plek. Ik hoop dat jullie met z’n allen aan wat helen toekomen.
Xxx