Eb en Vloed…….

Terwijl ik langs de zee loop en de golven zie komen en gaan besef ik: het loslaten is begonnen, ik voel het…….. onmiskenbaar wordt er aan mijn hart getrokken. Een pijnlijk gevoel brandt diep van binnen, want ik weet dat ik niet eeuwig vast kan houden. Het proces voelt als eb en vloed, het komt en gaat, steeds een stukje verder en weer een stukje terug.

Het loslaten van je kind is een proces, niemand kan zeggen wanneer het begint, wanneer het eindigt, wanneer het klaar is……..
Maar bij mijn kind gaat alles zo anders, ze heeft me altijd zo nodig gehad. Ik was haar bruggetje naar de wereld, haar tolk als men haar niet begreep. Haar advocaat als ik voor haar “rechten” op moest komen. Haar steun en toeverlaat bij paniek en angst. En zij was mijn schaduw waar ik ook ging, nooit verloor ze me uit het oog.

Steeds meer dingen ga ik overlaten aan mensen die haar kunnen helpen, sturen, misschien nog wel beter als ik dat kan.
Misschien daarom tranen, misschien daarom die pijn. Normaal gesproken zou dit veel eerder in gang zijn gezet maar door haar autisme is ze zo kwetsbaar geweest. En dat is ze nog steeds maar ik zie dat ik haar kan helpen door haar los te laten, maar waarom is dat dan zo moeilijk?
Het lijkt nog maar zo kort geleden dat ik haar nog zo heel klein bij de hand moest nemen op haar moeilijke levenspad, vallend, struikelend liep ze mee. Vertrouw mamma maar, zei ik vaak als ze het niet begreep. Haar kleine handje hield me dan stevig vast.
Maar de laatste tijd maakt haar hand zich steeds vaker los en loopt ze een stukje haar eigen weg. Om daarna weer terug te komen en te vertellen wat ze ontdekt heeft. Soms staat mijn hart bijna stil bij wat ze vertelt, omdat ik weet dat ze de gevaren van de wereld nog helemaal niet overziet. Maar nog vaker ben ik zo trots als ze vertelt wat ze nu weer voor het eerst heeft gedaan.

Hoeveel kun je van een kind houden, hoeveel van een kind met een zorgbehoefte? Oneindig veel en onnoemelijk intens, zo veel dat het haast pijn doet. Hoe moeilijk is het om dit kind los te gaan laten, wat is het heftig en zwaar.

Het water spoelt over m’n voeten, m’n tranen zijn zo zout als de zee. Starend in de verte zie ik de zon die langzaam zakt en het wolkendek prachtig verlicht. Een paar meeuwen zweven sierlijk over het water, dat zachtjes klotst, al eeuwenlang.
Het zoute van de zee, vermengd met mijn tranen, het mag er zijn………. het lucht op. Ik hef mijn gezicht naar de zon en voel de zachte avondstralen, een warme gloed gaat door me heen als ik denk aan de taak die ik heb in het leven. En die is echt nog lang niet ten einde maar er komt ruimte en dat is goed……

Eb en vloed, vasthouden en loslaten telkens weer.

~Giving up does’nt always mean that you are weak,
sometimes it means that you are strong enough to let go~