Brief

Een brief voor mijn dochter die zo’n moeite heeft met verlies in haar leven, verlies van haar geliefde opa kort daarna het onverwachtse verlies van haar geliefde verzorgpaard waar ze zo’n goede band mee had. Het verlies van vriendschap, het niet meer naar school kunnen gaan en daardoor verlies van hoop voor de toekomst en nog veel meer ander “verlies”. Door haar autisme is het een hele zoektocht om hiermee goed om te gaan en ook zelf niet mee weg te drijven in haar verdriet.
Ik vond onlangs een mooi verhaal in het engels wat ik vrij vertaald heb naar een brief voor mijn dochter. Maar deze brief is ook voor jou; moedige mantelzorger, geliefde partner van, bezorgde moeder, rouwende vader, zorgend kind voor een verwarde demente ouder en iedereen die verlies op wat voor manier kent in zijn of haar leven.

Lieve, dappere dochter (en vele anderen…….)

Ik zou willen dat ik tegen je kon zeggen dat je gewend zult raken aan verlies in je leven en het feit dat mensen (en speciaal voor jou lieve dochter, paarden) dood zullen gaan. Maar ik kan dat niet, het went nooit! Het slaat een gat in je diepste binnenste wanneer iemand doodgaat van wie je zoveel hebt gehouden, ongeacht hoe het gebeurt is en of iemand oud of jong was en of het een mens of een dier was.

Ik wil het ook niet onbelangrijk maken, iets wat nu eenmaal gewoon gebeurt in het leven want dat is het niet, verlies geeft groot verdriet en vaak een pijnlijk litteken. Maar deze littekens zijn een bewijs van de liefde en de vriendschap die je had voor deze persoon of dit dier en als het litteken heel pijnlijk is dan was de liefde ook heel groot……

Littekens zijn een bewijs van leven, littekens zijn een bewijs dat je innig kan liefhebben en diepzinnig kan leven maar daardoor ook beschadigd kan raken. Maar ze zijn ook het bewijs dat je kan herstellen en door kan gaan met leven en met liefhebben. Het weefsel van een litteken is sterker dan de originele huid ooit was. Littekens zijn het bewijs van leven en littekens zijn alleen maar lelijk voor mensen die dit niet kunnen of willen begrijpen.

Wat betreft het verdriet, je zult ontdekken dat het in golven komt. Stel je verdriet om welk verlies dan ook in je leven voor als een schip wat is gezonken. Je drijft hopeloos rond met het wrakhout overal om je heen. En alles wat om je heen drijft doet je herinneren aan het prachtige veilige schip wat er ooit was en er nu niet meer is. Het enige wat je nog kan doen is proberen te blijven drijven en je zal steeds weer een stuk wrakhout vinden waar je een tijdje aan kan blijven hangen. Misschien is het een tastbaar iets, misschien een fijne herinnering of een foto maar misschien is het wel een ander persoon die ook ronddrijft waar jij je aan vast kan houden.

Een tijdlang zul je niets anders kunnen doen als alleen maar blijven drijven, om te overleven.
In het begin zullen de golven misschien wel 10 meter hoog zijn en zullen ze over je heen slaan met geweld en zonder genade. Ze komen snel na elkaar en ze zullen je amper de tijd geven om adem te halen. Alles wat je kunt doen is alleen maar krampachtig vasthouden en blijven drijven, blijf drijven!

Na een tijdje, misschien weken misschien maanden zul je merken dat de golven nog wel 10 meter hoog zijn maar ze komen minder vaak op elkaar. Als ze komen, gaan ze nog steeds met kracht over je heen en kunnen ze je weer even onder doen laten gaan maar tussendoor zul je merken dat je meer tijd hebt om adem te halen en beter te functioneren.
Je zult misschien wel nooit weten wat ervoor zorgt dat die golf van verdriet weer over je heen spoelt. Het kan een liedje zijn, een foto, een bepaalde geur het kan zomaar van alles zijn……. en de golven blijven komen maar tussen de golven door is er wat meer ruimte voor het leven.

En dan zul je gaan merken dat de golven minder hoog worden nu eens 7 meter en dan misschien “maar” 5 meter. Dat punt is onvoorspelbaar en voor iedereen anders. Neem je tijd, wees niet ongerust als het bij jou langer duurt. Je zult dan ook gaan merken dat de golven minder snel op elkaar gaan komen en je zult ze vanaf nu misschien ook wel aan zien komen en gaan herkennen. Een verjaardag, de kerstdagen, een bekende geur, een kledingstuk, de blik in iemands ogen…..je kunt het aan zien komen en je proberen erop voor te bereiden. En als het verdriet dan over je heen spoelt zul je weten dat je er hoe dan ook uit zult komen aan de andere kant van die golf. Misschien kletsnat, snakkend naar adem, hangend aan een stukje wrakhout, maar je komt eruit!

Deze golven zullen helaas nooit stoppen in je leven en ook al wil je dit helemaal niet, je zult wel leren om er mee om te gaan. Als je geluk hebt, heb je veel littekens van liefde in je leven dat betekent dat je veel liefde hebt gekend voor mensen (of in jouw geval ook paarden). Maar onthoud, je zult niet verdrinken in je verdriet pak het wrakhout stevig vast en hou vol tot ook deze golf weer weg ebt en je weer verder kan soms met hulp van anderen maar bovenal door je eigen krachtige zelf die je langzaam weer aan het worden bent! 

Liefs Mamma