Zorgvriendinnen……..

Lieve zorgvriendinnen,

De afgelopen weken bereiken mij steeds vaker berichtjes dat jullie het zwaar hebben, via Twitter, via Facebook, telefoontjes, persoonlijke gesprekjes…. ik denk daarover na en maak me best wel eens zorgen over jullie. Sommigen hebben een burn-out, sommigen hebben er een gehad, anderen denken misschien: nou ik zit er tegenaan, maar dat kan nu echt helemaal niet!
We maken regelmatig grapjes om een weekje naar een onbewoond eiland te gaan met z’n allen, dat we ons lekker laten verwennen met een heerlijk drankje en een hangmat. Maar hoeveel van jullie zouden werkelijk eens even weg kunnen? De zorg voor bijzondere kinderen vergt erg veel, sommigen van ons zijn elke nacht op met hun kind, een andere vriendin kan eigenlijk nooit weg omdat het kind zo afhankelijk is van de structuur van haar als moeder. Weer anderen staan er alleen voor omdat hun man is overleden of omdat ze gescheiden zijn. Ook zijn er vriendinnen die ook nog de zorg hebben voor zieke ouders op leeftijd en mantelzorgen zich suf naast een zorgintensief gezin.
Bij sommige van jullie is er sprake van een opname van je kind, ik weet wel hoeveel tranen je daarom laat op moeilijke momenten! Het gevoel van falen wat je misschien soms hebt, het afscheid wat iedere keer weer daar is, het gemis en de ongerustheid over hoe het verder moet als jij er niet meer bent…..

Anderen vliegen van hot naar her vanwege alle afspraken met behandelaars, scholen, hulpverleners en hebben daarnaast zelf nog een baan en de andere kinderen in het gezin hebben ook recht op aandacht. Wat voel je je daarom soms schuldig he als je even niet meer kan en denkt: zat ik maar op een onbewoond eiland (of die kinderen….)
En wat zou het een verademing zijn als alle instanties eens meer zouden gaan samen werken. Als scholen, hulpverleners en instellingen begrip zouden krijgen voor de onmogelijke bochten waarin we ons vaak moeten wringen. Ga ik nu vandaag eindelijk eens voor mezelf naar de huisarts of haal ik m’n kind zelf op van de dagbesteding omdat ze vanmorgen zo overstuur was. Deze week al 3 “zorgafspraken”…… maar kunt u nog komen voor een evaluatiegesprek mevrouw, het is wel erg belangrijk dat het deze week nog plaats vindt. En hop daar gaat je laatste lege middag van deze week.
Wanneer ben je voor het laatst uitgebreid bij de kapper geweest? Of ben je weer snel snel even tussendoor gegaan, met je telefoon stand by in je hand voor als je nodig zou zijn. Wanneer heb je voor het laatst samen met vriendinnen ergens iets gedronken of ben je met je partner ergens een hapje gaan eten, nou…..?

Ik hoor vaak: zorg je wel goed voor jezelf, want een kind 24 uur thuis dat valt niet mee. Maar hoe doen jullie dat eigenlijk, goed voor jezelf zorgen?
Eigenlijk heb ik geen idee meer wat dat is, ik zou beter op m’n voeding moeten letten, ik zou voorzichtig eens moeten gaan sporten maar bovenal eens voor wat ontspanning moeten zorgen, ik vind dat heel erg lastig eerlijk gezegd en jullie dan?
Maar lieve vriendinnen, ik wil jullie bij deze uitdagen om vanaf nu elke dag 5 minuutjes na te denken over hoe je staande kan blijven in je rol als zorgmoeder. Wat je zou kunnen doen om elke dag even te ontspannen? Misschien een wandeling maken, een cake bakken, een knuffeltje haken, een verhaal schrijven, een paar bladzijden uit een nieuw boek lezen, een cd luisteren met je koptelefoon op een aquarelletje schilderen, gewoon even iets voor jezelf……misschien kan je dat je net weer dat beetje energie geven om door te kunnen gaan.

Waar ik heel erg blij mee ben is dat we dit tegen elkaar kunnen zeggen en kunnen vragen; hey hoe gaat het nu echt met je, hou jij het vandaag nog een beetje vol? De rol van Social Media is hierin voor mij heel erg belangrijk geweest. Je kunt het zo gek niet bedenken of er  bestaat wel een “lotgenotengroep” voor op Facebook en hoe stom het woord lotgenoten ook is je kan er maar net die zorgouder treffen die jou begrijpt en je weer een zetje kan geven en visa versa.
Steun is zo belangrijk als je zoveel zorg hebt en ik hoop dat we het zo met elkaar vol kunnen houden en moeilijke maar ook mooie dingen kunnen delen. Trots kunnen zijn op onszelf dat we ondanks alle extra bagage door gaan, ook als we het een tijdje wat rustiger aan moeten doen. En als dat niet gaat, gaan we gewoon even samen op een onbewoond eiland zitten in gedachten. En denken we met elkaar mee, soms met een schouder om uit te huilen en soms met een liefdevolle schop onder je…….. omdat we weer eens te lang door zijn gegaan, doe je mee? #5minuutjes

Mijn wens voor jullie……..

Ik kreeg van mijn lieve vriendin Wil dit mooie plaatje en ze wilde graag dat ik het hier zou plaatsen; dank je wel Wil, heel erg mooi en hij is ook voor jullie lieve vriendinnen!