Zorgeloos zorgen

Het vroege zonlicht schemert roze door mijn rode gordijnen, ik hoor vogels maar blijf nog even heel stil liggen, luisterend, mijmerend, nog heel even in mijn eigen wereldje……. Ver weg van alle verplichtingen, van alle zorg, van alle instanties, papierrompslomp, telefoontjes die gepleegd moeten worden, zorgproblemen die klinken waar ik ook lees of kijk op internet of in de kranten.
Alhoewel het nog vroeg is, wordt ik al moe bij de gedachte aan deze dag……..

Het liefste wil ik blijven liggen, wil ik opgeven, ik wil niets meer, ik wil geen zorg meer regelen, ik wil geen verantwoording meer hoeven afleggen waarom we zorg nodig hebben voor mijn man en dochter. Ik voel me soms zo schuldig en een bedelaar als ik moet knokken voor elk stukje zorg dat nodig is. Beste regering, beste gemeente, beste zorginstanties: het spijt me oprecht dat we een “zorgintensief gezin” zijn, want dat was echt niet de bedoeling…..

Moe ben ik van het strijden voor echt passend onderwijs voor onze dochter met autisme maar na anderhalf jaar zoeken en onderhandelen lijkt het nu eindelijk vorm te gaan krijgen. Onze dochter mag voorlopig thuisonderwijs doen (een soort LOI voor kinderen) maar ik moet daarvoor wel eerst een cursus volgen. Geen cursus hoe dat thuisonderwijs werkt……..dat zou ik nog begrijpen en ook wensen maa nee ik moet een oudercursus volgen, een van de vele afgelopen jaren.

De onderwerpen van deze cursus zijn o.a.: Wat is Autisme en Hoe ontstaat schoolweigering……ik zeg er verder maar even niets over 😉
Het zijn 6 bijeenkomsten en ik moet er verplicht heen als ik wil dat dochter dit onderwijs mag volgen, ik wil dit zo graag dus dat doe ik dan maar weer.

Ik blijf nog even liggen en denk: wat zou het heerlijk zijn om zorgeloos te kunnen en mogen zorgen. Alleen maar bezig zijn met wat werkelijk nodig is thuis. Tender, love and care voor 2 allerliefste mensen……..
Wat zou het fijn zijn als de druk van instanties wegvalt en er vertrouwen komt in plaats van achterdocht of alles wel nodig is. Als ik alleen al naar het ongeluk van mijn man kijk, met hoeveel instanties we te maken hebben! Voor een Zorgindicatie was het CIZ nodig, voor de verantwoording daarvan het Zorgkantoor, voor een rolstoel; de Thuiszorgwinkel, voor de handbraces; de revalidatiearts en daarna Livit, voor de scootmobiel: de Gemeente/WMO en daarna Welzorg, voor de trippelstoel voor in huis; de ergotherapeut en de Zorgverzekering, voor alle extra gemaakte kosten; de Letselschadeverzekering, voor de gehandicaptenparkeerkaart; de Gemeente.
Voor alle ziekenhuisbezoeken vanwege het letsel na het ongeluk van mijn man moesten we naar 5 verschillende ziekenhuizen afgelopen jaren, vele bezoeken aan de fysiotherapie waar manlief niet zelfstandig heen kan……… ik ga je niet verder vermoeien maar hou het er maar op dat er vrijwel elke dag een afspraak is, een brief/mail geschreven of telefoontje gepleegd moet worden.
Nu heb ik het geluk dat ik Ziekenverzorgster ben en 8 jaar op een Spoedeisende Hulp heb gewerkt en nog een jaar als secretaresse bij de Raad van bestuur van een ziekenhuis en wat is deze kennis van waarde geweest afgelopen jaren.

Maar weet je wat? Ik ga het omdraaien, ik ben onlangs aan de opleiding Autismevriendelijke Coach begonnen. Dankzij onze lieve oudste dochter die dan hier thuis komt om te zorgen, kan ik naar de opleiding!
Want ik ga omdenken, ik ga van deze “zorg” een deugd maken! En ik hoop er uiteindelijk mijn werk van te kunnen maken, ervaring zit al in de pocket, nu de theorie nog! Met als uiteindelijke “specialisatie”: Medische zorg en Autisme want dat heeft mijn hart. Ik heb er weer energie van gekregen en heb al zoveel bijzondere mensen weer op mijn pad ontmoet! Dat ik dit ondanks alles ga aanpakken en ervoor ga zorgen dat ik weer een eigen “bestaan” krijg naast het zorgen thuis!

*Update 2023
Uiteindelijk bleek het werken als Autismecoach niet haalbaar naast al het zorgen thuis maar de opleiding is voor mij persoonlijk wel van grote waarde geweest en met sommige coaches heb ik nog steeds contact.