Voorzichtig Voorjaar

Grote gele bossen koolzaad zwieren langs de weg, jong groen blad laat zich stralend zien, ook de vogels zijn er ineens weer, heerlijk om wakker te worden van hun vroege zingen! De lucht is blauwer en het geurt buiten heerlijk naar het bloeiende fluitenkruid. Het zonlicht is anders, vrolijker, dansend nu het niet meer door een winterfilter hoeft. Het maakt me blij, ik kan weer weg op mijn fiets en hoewel het nog koud is, is het voorjaar te voelen in alle uithoeken van mijn “zijn”.
Ik leef op, ik gloei, ik krijg weer wat meer energie en geniet van het intense schouwspel van licht, lucht, geuren en kleuren wat me van pracht haast pijn doet.

En zo zie ik ook mijn meisje een beetje opbloeien, het is nog aarzelend maar zo mooi, het is teer maar zo vol belofte. Ze lacht weer eens, ze kan weer wat langer onder de mensen blijven. Ze zit wat vaker naast me op de bank, gewoon zoals een meisje van 15 jaar doet, even met je moeder kletsen. Ze tekent, ze maakt filmpjes en soms hoor ik heel even de gitaar, deze klanken klinken voor mij als hoopvolle muziek vanaf haar anders zo stille kamertje, waar ze zich al zo lang “verstopt”.

Wat was deze winter koud en zwaar, wat heb ik gevochten en soms ook verloren tegen de monsters van bureaucratie, tegen vooroordelen, tegen wachtlijsten, tegen moedeloosheid. Tegen het monster wat onze dochter in de grip hield, noem het depressie, noem het zoals je wilt, maar het hing om haar heen en het was af en toe vreselijk om aan te zien, de enorme moedeloosheid, de angst en eenzaamheid.
Niet eten, niet kunnen slapen, niet van je kamer af durven komen door angst, niet mee kunnen gaan naar een winkel, het ging slechter en slechter. Er werd ons gezegd dat opname nodig was om dit te doorbreken. Ik ben niet tegen opname, ik heb groot respect voor ouders die de beslissing van opname voor het welzijn van hun kind durven en kunnen nemen. Maar alles in mij riep dat dit niet de weg was voor onze dochter en wat voelde ik mij soms eenzaam daarin. Want wie ben ik dan dat ik het beter denk te weten als een psychiater, een arts, een orthopedagoog……..

Ja, en toch weet ik heus wel wie ik ben, ik ben haar moeder, en zij mijn dochter is al 15 jaar mijn “schaduw” want waar ik ga, daar is zij. En juist de afgelopen maanden mochten we daar een kleine verandering in gaan zien. Ze kon mij beter loslaten, ineens kwam daar een eigen mening waar wij dan met open mond naar zaten te luisteren. Ze denkt na, ze denkt veel na………. ook stelde ze de laatste maanden steeds vaker vragen over het waarom van dingen, ook pijnlijke dingen over haarzelf. Waarom autisme, waarom zo’n pijn hebben van de eenzaamheid, waardoor komt die angst mamma, waarom kan ik zo vaak niet eten? Ik wist vaak de antwoorden niet maar we konden samen daarover nadenken, we hebben ook wel eens samen gehuild, gewoon van onmacht.
Maar dat geeft niet, zij weet ook dat moeders niet altijd alles kunnen dragen of een antwoord weten en daardoor durft ze ook over eigen haar angsten en verdriet te vertellen. En daardoor kon zij, konden wij het een plekje geven.

En nu is het dan opeens voorjaar, ineens “sprankelde” het ons huis, ons leven binnen. Het was zo welkom, maar ik werd er door verrast, het deed haast pijn na de somberheid en donkerte van de winter.
Vanmiddag zat ze met haar gezicht in de zon, haar haar glanst weer, er zitten weer lichtjes in haar mooie groene ogen, het voorjaar baant zich voorzichtig ook een weg in onze dochter.

Wat blijft is het autisme, maar wat komt is acceptatie en het inzicht ermee om te kunnen gaan en om sterke kanten nog sterker te maken. Ze mag zijn wie ze is, op haar tempo en op haar manier!

De lucht is blauwer en het zonlicht intenser, het is lente……