Het is lange tijd stil geweest hier op mijn blog nadat onze dochter met autisme volwassen is geworden en wij allemaal ook een beetje onze draai hebben gevonden op onze nieuwe plek waar we nu bijna vier jaar met elkaar wonen, zie vorige blogs. https://flowermum.nl/familiehuis-mantelzorg-meergeneratiewonen/ Met onze dochter in een mantelzorgwoning in de tuin hebben we zo een heel fijne manier gevonden dat ze wel zelfstandig kan wonen maar met zorg heel dichtbij! We zijn tot rust gekomen het afgelopen jaar en er kwam tijd voor ontspanning en het weer genieten van kleine, mooie dingen! Ik dacht mijn blog is klaar en dit blijft dan een mooi naslagwerk over de intense jaren die achter ons liggen.

Maar vorige week is er onverwachts iets heel groots veranderd in ons leven en ik heb besloten om hier op mijn blog daar verder over te schrijven. Dit omdat het onderwerp helaas vele mensen raakt en ik hoop door mijn schrijven allereerst mijzelf te “helpen” maar ook misschien weer anderen te mogen ontmoeten die in een soortgelijke situatie zitten.
Afgelopen week kreeg ik helaas de diagnose Borstkanker.

Dit heb ik echt, echt niet zien aankomen. Dat kun je natuurlijk uiteindelijk nooit maar er is al zoveel gebeurt in ons leven dat ik regelmatig dacht; zoiets heftigs zal hopelijk onze deur wel voorbijgaan.
Maar helaas dus niet.
En nu moet ik weer op weg, een weg voor mezelf met mijn geliefden op de achtergrond. De mantelzorger is zelf ziek geworden. Maar hoe moet het nu verder? Dat was een van de eerste dingen die ik zei toen ik de diagnose kreeg.

Omdat ik dit blog vanuit een heel ander oogpunt begonnen ben en deze wending wellicht niet meer aansluit bij mijn volgers wil ik heel graag bij deze aangeven dat je jezelf kunt uitschrijven voor deze blogs zodat je deze niet meer automatisch ontvangt. En als dat niet lukt stuur dan even een mailtje via het contactformulier dan kan ik dat handmatig doen.

Maar zoals jullie van mij gewend zijn, wordt het geen klaagblog want als we iets geleerd hebben afgelopen jaren is het dat je met humor, een lach en soms zeker een traan heel ver komt en je het zo voor jezelf en andere makkelijker maakt om met heftige dingen om te gaan.
Dus we gaan met knikkende knieën maar zeker ook met opgeheven hoofd weer verder “op weg”!

Afbeelding uit het prachtige boek: De jongen, de mol, de vos en het paard door Charly Mackesy