Grote gele bossen koolzaad zwieren langs de weg, jong groen blad laat zich stralend zien, ook de vogels zijn er ineens weer, heerlijk om wakker te worden van hun vroege zingen! De lucht is blauwer en het geurt buiten heerlijk naar het bloeiende fluitenkruid. Het zonlicht is anders, vrolijker, dansend nu het niet meer door een winterfilter hoeft. Het maakt me blij, ik kan weer weg op mijn fiets en hoewel het nog koud is, is het voorjaar te voelen in alle uithoeken van mijn “zijn”.
Ik leef op, ik gloei, ik krijg weer wat meer energie en geniet van het intense schouwspel van licht, lucht, geuren en kleuren wat me van pracht haast pijn doet.

En zo zie ik ook mijn meisje een beetje opbloeien, het is nog aarzelend maar zo mooi, het is teer maar zo vol belofte. Ze lacht weer eens, ze kan weer wat langer onder de mensen blijven. Ze zit wat vaker naast me op de bank, gewoon zoals een meisje van 15 jaar doet, even met je moeder kletsen. Ze tekent, ze maakt filmpjes en soms hoor ik heel even de gitaar, deze klanken klinken voor mij als hoopvolle muziek vanaf haar anders zo stille kamertje, waar ze zich al zo lang “verstopt”.

Wat was deze winter koud en zwaar, wat heb ik gevochten en soms ook verloren tegen de monsters van bureaucratie, tegen vooroordelen, tegen wachtlijsten, tegen moedeloosheid. Tegen het monster wat onze dochter in de grip hield, noem het depressie, noem het zoals je wilt, maar het hing om haar heen en het was af en toe vreselijk om aan te zien, de enorme moedeloosheid, de angst en eenzaamheid.
Niet eten, niet kunnen slapen, niet van je kamer af durven komen door angst, (meer…)

Het vroege zonlicht schemert roze door mijn rode gordijnen, ik hoor vogels maar blijf nog even heel stil liggen, luisterend, mijmerend, nog heel even in mijn eigen wereldje……. Ver weg van alle verplichtingen, van alle zorg, van alle instanties, papierrompslomp, telefoontjes die gepleegd moeten worden, zorgproblemen die klinken waar ik ook lees of kijk op internet of in de kranten.
Alhoewel het nog vroeg is, wordt ik al moe bij de gedachte aan deze dag……..

Het liefste wil ik blijven liggen, wil ik opgeven, ik wil niets meer, ik wil geen zorg meer regelen, ik wil geen verantwoording meer hoeven afleggen waarom we zorg nodig hebben voor mijn man en dochter. Ik voel me soms zo schuldig en een bedelaar als ik moet knokken voor elk stukje zorg dat nodig is. Beste regering, beste gemeente, beste zorginstanties: het spijt me oprecht dat we een “zorgintensief gezin” zijn, want dat was echt niet de bedoeling…..

(meer…)