Archief per Jaar: 2016

De rust keert weer….

Ineens voel ik een pootje op mijn knie, ik kijk naar beneden en zie twee lieve kraaloogjes die me onderzoekend aankijken. De kleine man wil even aandacht en dat vraagt hij heel zacht en rustig. Ik leg mijn laptop weg en neem de kleine pup op schoot. De zachtheid en warmte van de pup gloeit door me heen. Wat is dit mooi, wat is dit fijn. Tranen van dankbaarheid branden in mijn ogen, ik slik ze weg, dochter zit in een hoek van de kamer achter haar computer en tekent op haar digitale tekenbord. Wat een rust heerst er, het voelt bijna sereen na het heftige afgelopen half jaar met de verhuizing, de nieuwe herindicaties, de bezwaarprocedure van het UWV, de onrust over de Eigen Bijdrage en ga zo maar door.

En toen kwam 2 weken geleden de kleine pup, wat was dochter moe de eerste dagen. Zoveel indrukken, zo iets moois om voor te zorgen! Hij mocht mee naar de zolderkamer en vermaakte zich opperbest. Ook sliep hij vanaf dag 1 in haar bed, naast haar hoofdkussen, hij is nog zo klein en sliep heel de nacht door! (wonderbaarlijk voor een pup van 9 weken)  En s’morgens rond 7.00 uur maakt hij haar wakker, met z’n pootje op haar gezicht, soms wat hard maar ze was gelijk goed wakker en een en al aandacht voor Benji; gauw naar buiten om te plassen!
Vaak hoorde ik haar schaterlachen als ik beneden was, wat een balsem voor je moederziel na zo’n lange periode van verdriet en depressie.
Na een week vroeg ze of haar computer beneden mocht staan op de keukentafel. Diep van binnen dacht ik; nou nee….. ik heb die rust om alleen te zijn in de huiskamer zo hard nodig. Maar al snel maakte dat plaats voor dankbaarheid dat de behoefte om zich op te sluiten blijkbaar aan het afnemen is. De grootste bron van onrust en onveiligheid is namelijk weggenomen. Na 2,5 jaar hebben we de knoop doorgehakt met de Orthopedagoog: er gaat een vrijstelling van Onderwijs aangevraagd worden. In m’n andere Blog lees je er meer over. https://flowermum.nl/loslaten/

En nu zit ze aan de keukentafel en tekent, de pup dartelt door het kamer, ligt op haar voeten, kijkt op schoot mee als ze een spannend spelletje doet, legt een balletje voor haar voeten en nodigt uit tot spelen. Ook vraagt hij aandacht omdat hij naar buiten moet om te plassen. Ik zit op de bank en observeer deze prachtige wisselwerking tussen het hondje en dochter.
Gisteren kregen we bezoek en ik wilde hen even alleen spreken, ik vroeg of dochter even wilde wandelen met de hond. Ze “trapte” er argeloos in en voor ze het wist liep ze voor het eerst sinds hele lange tijd alleen buiten met haar puppy. Zonder spanning, zonder eindeloos vragen, zonder zelf mee te moeten. Diegenen die mijn blogs regelmatig lezen weten dat dit een grote stap is. Wat ik of andere hulpverleners dit afgelopen jaar niet hebben kunnen bereiken, doet de kleine Benji moeiteloos en volledig ontspannen. Elke ochtend staat ze om half 8 met hem in de tuin, het nieuwe (normale) ritme is al bijna gewoon.
Zo dankbaar ben ik dat we naar ons eigen gevoel hebben geluisterd en het heft wat betreft de behandeling en therapie van dochter weer stevig in handen hebben genomen. Niet alles is zinvol, niet alles is helpend en daarmee wil ik niet de hulpverlening in een kwaad daglicht stellen, maar het was vaak niet passend, het ging zo tegen mijn gevoel in. Maar door beter naar dochter te kijken en te luisteren en haar te beschermen zijn we nu mooie stappen aan het maken.
Ook op creatief gebied is er iets heel moois aan het komen waardoor er voor haar misschien ook een toekomst is. Thuis werken aan digitale ontwerpen en opdrachten dat lijkt haar toekomst te gaan worden en dan maar zonder diploma…..who cares? Haar weg gaat immers door haar autisme al zo lang heel anders, niet minder, niet beter maar anders.

Kleine lieve hulphond ik ben je nu al zo dankbaar dat je op ons pad kwam….. this match was made in heaven.

                              Benjilaptop

                                                                                                                                              Fotoblog

Speciale dank aan Fam. Bruininx (Fokker) en Anjana van http://www.missionpuppy.nl.

Heb lief……

Ze streelt zachtjes over zijn gerimpelde hand die op het pluchen kleed ligt en zegt lieve herhalende woordjes tegen hem. Bas vindt alles goed en glimlacht naar haar. Samen zitten ze in de huiskamer en kijken ze langs de Sanseveria’s naar buiten waar de zon op de vijver schijnt van het verpleegtehuis waar ik werk en waar ik mijn opleiding als 17-jarige begon.
Ze “horen” niet bij elkaar maar dat weten ze niet en dat geeft niet. Elke dag zijn ze blij als ze elkaar weer zien, dan zegt hij: ha Marietje waar was je toch? En Marie die eigenlijk geen Marietje heet maar Geertje, zegt dan steevast; malle jongen ik was er toch altijd en streelt hem liefdevol over zijn hand. Ze leven tijdloos, hun geheugen is vol herinneringen maar alles is vaag en zo ver weg. Gelukkig vonden ze iets in elkaar wat het leven dragelijk maakte nu ze zo afhankelijk van zorg geworden waren. Het was een lief stel en als 17-jarige bekommerde ik me net een beetje meer om ze. Het had iets ongrijpbaar teders, iets weemoedigs en ik had het lef niet om te zeggen dat Marietje eigenlijk Geertje heette en dat ze eigenlijk niet bij elkaar hoorden.

Ik ben een beetje afgedwaald in mijn herinneringen en open mijn computer om wat te werken. Eerst nog maar even op Twitter kijken waar ik ook vaak goede informatie over Zorg vandaan haal. Ik scan langzaam door mijn tijdlijn en zie de ene na de andere tweet met grote zorgen voorbij komen, is het een zegen, is het vloek al deze informatie? Mensen die ik alleen van Twitter ken “verdwijnen” zomaar en ik maak me zorgen over ze omdat ze het zo moeilijk hadden. Ik schrik van de reacties van mensen op elkaar van wie ik dacht dat ze “vrienden” waren. Mensen begrijpen elkaar niet en worden aangevallen. “Als je niet hetzelfde denkt als ik dan zal ik je dat duidelijk maken” is de tendens. Ik probeer vaak te nuanceren, door te vragen, maar alles gaat zo snel en voor je het weet is iemand zwart gemaakt, uitgekotst. Mensen in zorgelijke omstandigheden worden net zo makkelijk uitgescholden. In het ergste geval wordt er zelfs anoniem een zorgmelding gedaan omdat men elkaar niet meer vertrouwd.

Berichten vanuit/over de overheid stemmen mij helemaal treurig, verpleeghuizen sluiten, medicijntekorten, palliatieve zorg wordt gekort en steeds meer zorg op de schouders van mantelzorgers………
Wat is er toch met de liefde gebeurt vraag ik mezelf steeds vaker af, is het een ouderwets woord geworden? Past het dan alleen nog maar bij “verliefd” zijn? Liefde is voor mij zoveel meer en zo vanzelfsprekend, zonder de liefde zijn we niets.

We kunnen niets vasthouden, niets koesteren zonder liefde, we kunnen niets laten groeien zonder liefde, we kunnen geen vriend zijn zonder liefde, we kunnen niet zorgen zonder liefde, we kunnen niet lesgeven zonder liefde voor de kinderen.
En nee we kunnen ook niet regeren zonder liefde, want zonder de liefde worden er beslissingen genomen die de aller aller kwetsbaarsten in onze samenleving zo hard treffen.
We kunnen uiteindelijk niet leven zonder liefde……..

Want we leven in een dikke-ik maatschappij waarin we zorgen dat we onszelf staande houden met alle luxe die we onszelf kunnen veroorloven, maar ten koste van wat? Van onze kinderen, van onze ouderen, van de zieken, gehandicapten, mensen die niet (meer) mee kunnen doen in de maatschappij?
Ik wens zo van harte een kentering, een kanteling waarin we weer naar elkaar gaan omkijken, voor elkaar zorgen, voor elkaar opkomen zoals dat vroeger veel vanzelfsprekender was. Was vroeger dan alles beter? Nee absoluut niet, ik geniet ook van mijn computer, van mijn handige telefoon en het gemak waarmee ik een veilige auto kan rijden, dat was “vroeger” wel anders.
Maar wat ik zo mis is de liefde, juist gewoon de liefde. Heb lief mensen, met alles wat in je zit, het is er gewoon, voel het, gebruik het. En hoe meer je geeft, hoe meer je ervan terug krijgt! Het leven is zo kostbaar, denk aan iemand die je verloren hebt misschien wel veel te vroeg, wat zou je er voor over hebben diegene nog te kunnen liefhebben? Je iPhone, je auto, je oh zo belangrijke baan? Zet je trots, hoogmoed en pijn opzij en zeg; ik heb jou nodig en jij mij….. De verbintenis met de ander maakt dat je dit leven volhoudt. “Samen sterk” een leus die ik heel graag gebruik. Niet alleen, maar met elkaar.

Heb lief net zoals Marietje en Bas, niet meer wetend waar vandaan ze kwamen of hoe lang het nog zou duren, hielden ze van elkaar elke dag die hen samen nog gegund was. Ik ben ze uit het oog verloren maar hoe het voelde weet ik nog zo goed. Zo waardevol dat ik dit soort mooie dingen mocht meemaken in mijn werk wat ik met heel veel liefde deed.

Zing het, schrijf het, teken het, zeg het, roep het, zegt het voort en doe het: heb lief!

                                                                   Nelson Mandela