Er klinkt gezellige kerstmuziek als ik tussen de kerstballen bij Xenos op zoek ben naar die ene speciale kerstbal voor onze dochter, die elk jaar 1 bijzondere kerstbal van mij krijgt voor haar gezellige uitbundige kerstboom. Het voelt fijn dat er bijna weer een jaar voorbij is met zoveel mooie dingen en we zijn ook meer en meer tot rust aan het komen! Natuurlijk waren er heus ook wel de nodige zorgen en moeilijkheden maar dankbaarheid overheerst absoluut! Ik zie een “roze hart bal” met rode hartjes en die wordt het, perfect voor mijn Roos! 

Dan gaat mijn telefoon, snel vis ik het trillende ding uit mijn tasje en staar even een paar seconden naar het scherm. *Huisarts* zegt het scherm en ik weet direct waarom ze belt, m’n hart begint te bonzen en mijn benen voelen als pudding. Ik wil het niet maar ik moet wel opnemen.

Goedemorgen, met dokter V. ik bel je even over de mammografie die vorige week gemaakt is bij het bevolkingsonderzoek, bel ik gelegen of zal ik terugbellen?

Ik zeg bibberend; ik sta in een winkel maar het kan wel even. Dan vertelt ze dat er een afwijking gevonden is op de foto in mijn linkerborst en dat er verder onderzoek moet plaats vinden. Ik staar wezenloos naar de kerstballen voor me, een rode schoen, een glitterster, een roze donut….. Mevrouw? Naar welk ziekenhuis wilt u verwezen worden voor verder onderzoek? Oh uh maakt niet uit, stamel ik. Ze praat nog even verder dat het een uitslag is die niet direct zegt dat het een ernstige afwijking is maar dat het wel verder onderzoek vraagt. Of ik nog vragen heb? Nou nee niet direct zo hier in de winkel tussen de vrolijke kerstballen en met gezellige kerstmuziek op de achtergond. Ze zegt dat ze de de verwijzing in orde gaat maken en wenst me veel sterkte. 

Ik loop nog even wazig rond door de winkel maar de kerstmuziek klinkt ineens hysterisch en alle ballen schijnen te roepen; koop mij nou, koop mij…. maar ik wil maar 1 ding nu en dat is naar huis…..dus ik reken snel die ene bal af en ga op zoek naar mijn auto in de stromende regen.

De weg naar huis valt niet mee, ik ben overstuur, mijn handen trillen en het regent nog steeds keihard. Als ik thuis aan kom rijden zie ik door het raam mijn man op de bank een boek lezen en ik slik, hij is de eerste die ik dit verontrustende nieuws moet gaan vertellen.

Jij bent lekker vroeg thuis, zegt hij. Ja het lukte me helaas niet meer om verder Sint inkopen te doen zeg ik, want ik moet je wat vertellen, ik werd gebeld…….Dan breng ik voorzichtig het nieuws dat de foto van het bevolkingsonderzoek een afwijking laat zien en dat ik nu verder moet hiermee naar het ziekenhuis. We kijken elkaar diep in de ogen en hij voelt de enorme lading van deze woorden. Ik kan het bij hem nooit helemaal zo goed inschatten maar vooralsnog neemt hij het rustig op en probeert me dan te troosten en zegt dat het ook mee kan vallen.
Daarna loop ik naar onze oudste dochter die naast ons woont om het haar ook te vertellen en wat doet me dat toch verdriet… je kind zoiets te moeten vertellen ook al is ze allang volwassen! Onze jongste dochter (24) met autisme vertel ik het bewust nog niet, dan moet ik eerst wat meer weten.

Dan bel ik met het verwijsnummer naar de Mammapoli van het ziekenhuis. Het is erg druk mevrouw, het kan wel 9 dagen duren maar ik ga even kijken voor u. Even later zegt ze opgelucht; over 5 dagen op maandag om 10.00 uur heb ik een plekje voor u! U wordt voor vrijdag nog gebeld voor een intakegesprek met de Mammacare verpleegkundige en neemt u iemand mee maandag, zegt ze nog (waarom denk ik?)

Zuchtend zet ik het in de agenda, over 5 nachten moet ik me melden.

In de dagen daarna word ik helaas niet gebeld ondanks dat ik mijn telefoon in de buurt hou, ik vind dat erg naar want ik heb zoveel vragen…..en angst.

En dan wordt het weekend, gelukkig een druk weekend maar ik merk aan alles dat mijn hoofd er niet bij is, tijdens de Sint intocht met de kleinkinderen denk ik zelfs; zou dit misschien wel eens de laatste keer kunnen zijn? 1000’en gedachten gaan door je hoofd, of je wil of niet. Meestal positief; kom op het zal allemaal best meevallen je bent 2 jaar geleden nog voor een mammografie geweest en toen was alles goed maar die “andere kant’ fluistert net zo hard het tegenovergestelde; maar wat als? Ik heb ook inmiddels opgezocht in mijn patiëntendossier dat er een Birads 4 afwijking gevonden is in mijn linkerborst. En Birads 4 betekent: de afwijking is verdacht maar niet typisch voor een kwaadaardige tumor, er moet verder onderzoek gedaan worden.

Op de website van het ziekenhuis kijk ik alvast met wie ik te maken krijg maandag en daar zie ik pas dat je de hele ochtend kwijt ben en langs verschillende afdelingen moet. Eerst een gesprek met de Mammacare verpleegkundige, dan een onderzoek door de Chirurg en dan naar Radiologie voor meer foto’s, een echo en misschien wel een biopsie?? Hoe fijn had het geweest als ze me toch gebeld hadden en dit even allemaal uitgelegd hadden en ik mijn vragen had kunnen stellen. Ik ben er verdrietig over want ik ben door alles wat ik al (medisch) heb meegemaakt een beetje een zorgmijder geworden en vind het tegenwoordig nog erg moeilijk om vertrouwen in artsen en zorgverleners te hebben.

Zondag avond neem ik maar voor de zekerheid een halve slaappil (van mijn man 😉 ) en ik slaap redelijk goed gelukkig. Ook nog niet helemaal beseffend dat dit wel eens een hele lange intensieve reis zou kunnen gaan worden……