Het valt niet mee, het valt echt niet mee om nu rustig af te wachten en ja ik google me suf….
En ondanks dat je weet dat je dat beter niet kan doen is dit dan gelijk ook een soort spoedcursus; Borstkanker voor dummies. Ik heb me er eigenlijk nooit echt in verdiept omdat ik ook niet in een risicogroep val, niet roken, niet drinken, jong kinderen gekregen, borstvoeding gegeven en het zit niet in de familie.
Maar al gauw duizelen alle verschillende vormen en behandelingen. Ik begrijp ook dat het totaal geen zin heeft om me erin te verdiepen als ik niet eens weet of ik het heb en zo ja welke vorm ik dan heb. Maar de onrust en angst is nu in mijn lijf geslopen en het voelt erg machteloos om af te wachten.

Maar ik vind ook websites met ervaringsverhalen en blogs van vrouwen met borstkanker en daar word ik ook wel door gerustgesteld gek genoeg. Wat zijn vrouwen toch krachtige wezens, ik lees indringende verhalen waardoor ik echt zo’n bewondering krijg voor deze vrouwen, hoe ze zich er doorheen slaan! Soms net bevallen, of met kleine kinderen, alleenstaand of oudere vrouwen bij wie het al een aantal keer is terug gekomen. Ik lees en ik lees en denk als zij dit aankunnen dan kan ik het misschien ook wel…….
Ook lees ik van veel nieuwe behandelingsmethodes en de grotere kans op genezing, dat stelt me toch enigszins gerust.

De Mammacare verpleegkundige had gezegd dat ik ook zelf in mijn dossier mocht kijken. Je kunt ervoor kiezen om dat niet te doen en gewoon af te wachten tot ze je bellen maar met mijn eigen medische achtergrond vind ik dat lastig en ik besluit dat ik het zelf wil lezen wat er gevonden is. Dan kan ik gerichter vragen stellen als ik gebeld wordt. Dus dinsdag aan het eind van de middag zitten we samen in de woonkamer en kijk ik in mijn dossier en zie tot mijn schrik dat er al een uitslag staat van het pathologie onderzoek.

En dan staat daar het vonnis zwart op wit; adenoom carcinoom, verder histologisch onderzoek volgt.

De wereld draait, mijn adem stokt, een halve minuut van kortsluiting in mijn hoofd….. dus toch……hoe dan? Ik die niet rook, niet drink, waarbij het niet in de familie zit, jong kinderen heeft gekregen, borstvoeding heeft gegeven, heb toch borstkanker gekregen……..

Lieverd, zeg ik dan langzaam; de uitslag is er en het is niet goed. 

We kijken elkaar aan, en in elkaars ogen lezen we de zorg en schrik die bij beiden om het hart slaat. We hebben al zoveel meegemaakt samen. Teveel om hier allemaal op te noemen maar we hebben ons er altijd goed doorheen geslagen al bijna 40 jaar (we waren nog zo jong toen we elkaar leerden kennen).
De laatste jaren waren we in rustiger vaarwater beland en leerden we weer een beetje te genieten en ontspannen. De handicap van mijn man ontstaan door zijn ongeluk heeft ons geleerd te genieten van elke dag en elk klein dingetje. We hadden het geaccepteerd/aanvaard dat ons leven er voortaan anders zou gaan uitzien als “normale” mensen van onze leeftijd.
En dan treft deze diagnose ons nu voluit in het gezicht, vanuit het niets, deze mokerslag had ik echt niet aan zien komen….

Het is verbazingwekkend hoe rustig mijn man zich houdt terwijl ik compleet in paniek raak, voor mijn gevoel voor het eerst in mijn leven. Hoe moet het nou, hoe moet het nou, blijf ik maar huilen. Na een uur zo te hebben doorgebracht vraag ik of hij een kalmerend tabletje wil pakken wat hij zelf heel af en toe gebruikt want dit gaat niet goed zo. Gelukkig werkt het snel en dan komt er gelukkig wat rust.

We zitten heel de avond samen in onze warme veilige woonkamer met de gordijnen dicht en kaarsjes aan. We praten over wat er allemaal mogelijk op ons pad gaat komen. Maar dat we dit ook weer samen gaan doen zoals alle moeilijke dingen die we al hebben meegemaakt. Ik heb bewondering voor hem hoe rustig hij blijft. Ondanks de grote schrik, verdriet en angst is deze avond toch een warme herinnering voor me, want we zijn toch weer een stukje sterker geworden samen…….

Week 2 25-11

Maandagmorgen, het regent, van die vieze miezer en het is triest en grauw bah! En ik wil gewoon niets vandaag en vooral helemaal niet waar ik nu naar toe moet, de Mammapoli van het ziekenhuis.
Maar dan komt onze oudste dochter binnen die gelukkig met me mee kan gaan. Ik zeg tegen haar; nou ik heb hier echt helemaal geen zin in laten we maar gaan koffiedrinken bij Intratuin en naar de kerstafdeling! We lachen beiden als een boer met kiespijn en gaan dan maar met lood in onze schoenen op pad, voor haar is dit ook heel moeilijk…… Om 9.50 uur zijn we in het ziekenhuis, waar ik om 10.00 uur een afspraak heb en we mogen plaats nemen in een erg drukke wachtkamer (voor o.a. mensen die bloed moeten laten afnemen, dit moet toch anders kunnen?…..)

We moeten lang wachten en om 10.40 uur wordt ik dan eindelijk naar binnen geroepen, dit lange wachten in zo’n drukke omgeving voor zo’n beladen afspraak ervaar ik echt wel als stressvol. Laat dan gewoon even persoonlijk weten dat het erg uitloopt maar goed ik kan van de spanning ook gewoon niets hebben denk ik dan maar. Met frisse tegenzin loop ik met de Verpleegkundige mee maar binnen waar ze een intake gesprek met me afneemt en uitlegt wat de volgende stappen zijn. Ze verteld dat ik zo gezien wordt door de Chirurg en dan doorga naar Radiologie waar er verder onderzoek plaats vindt en dat er dan mogelijk nog een biopsie gedaan wordt. Daarna zal ik besproken worden in het overleg van die dag en dan zal ze vanmiddag bellen met een voorlopige uitslag maar de definitieve diagnose hangt af van de biopsie die gedaan gaat worden.

Na het intake gesprek later komt de Chirurg binnen, het lijkt me direct een hele aardige man en stelt zich heel vriendelijk op, ik zucht van opluchting. Ik heb een haat/liefdeverhouding met artsen dat komt door een behoorlijk medisch verleden waarin vaak dingen niet goed gegaan zijn en er verkeerde diagnoses gesteld zijn en/of ik niet serieus genomen ben. Maar ik begrijp heel goed dat ik voor dit traject weer moet gaan proberen om vertrouwen te hebben in dit team van het ziekenhuis wat zo goed mogelijk haar best doet om vrouwen met borstkanker adequaat en snel te behandelen.

De Chirurg stelt ook diverse vragen aan me en ja dan moeten toch echt de borsten bloot. Ik ben niet preuts maar ja als je 57 bent zie je er nou ook niet helemaal meer uit als een jonge hinde zeg maar…..
Ook weer een dingetje waar ik maar aan moet gaan wennen aangezien dit hele traject toch over borsten gaat en niet over wintertenen!
Heel respectvol en rustig onderzoekt de Chirurg me en meent inderdaad iets te voelen in mijn borst en begrijpt dat ik dit zelf moeilijk kon voelen. En zegt hij al gelijk; ik voel geen klieren in je oksel of je nek, kijk, dat soort kleine dingen werkt geruststellend! 

Dan mag ik me weer aankleden en moet ik door naar de Radiologieafdeling. Daar word ik opgeroepen voor een nieuwe mammografie van mijn linkerborst, want legt ze uit dit apparaat is beter als die van de “borstenbus” deze maakt meer plakjes. Nadeel is dat je er wel wat langer tussengeklemd zit, oeps…..

Daarna wordt ik meegenomen naar de echokamer en mag ik gaan liggen en word ik netjes toegedekt. De Radiologe legt uit wat ze gaan doen ze maakt eerst een gewone echo en dan gaat er een biopt genomen worden onder echogeleiding. Ik mag half op mijn zij gaan liggen, borst boven en arm boven mijn hoofd. Voor mij ligt dat niet zo comfortabel vanwege de reuma maar aan alle kanten worden kussentjes vandaan getoverd en er wordt net zo lang gezocht tot ik prettig lig. Wat een lieve dames tref ik hier! 

Na een eerste echometing wordt mijn borst ontsmet en laten ze me het apparaat zien (en het geluid horen) waar ze de biopten mee gaan afnemen. Ondertussen verdoofd de Radiologe mijn borst. Ik bereid me voor op pijn maar voel alleen een miniprikje, ze spuit heel langzaam de verdoving in, dat gaat goed. Als het eenmaal goed verdoofd is gaat ze een sneetje maken. Ik zet me schrap maar ik voel helemaal niets van pijn! Ik voel een beetje geduw en getrek en ineens hoor ik al de eerste luide klik van het apparaat. Is dit alles? De beide dames praten ondertussen fijn door en zeggen dat ik het zo goed doe en daar komt de tweede klik al, nagenoeg pijnloos. Bij de 3e voelde ik even wat ongemak maar ik kan niet zeggen dat het heel veel pijn doet. Er blijkt wel een adertje te zijn geraakt dus er moet wel even een poosje afgedrukt worden. De Radiologe vertelt dat de plek ongeveer 2 cm groot is en dat ze met de echo geen opgezette klieren in de oksel zien. Als ik overeind komt overvalt me een enorme duizeling (vast ook van spanning) maar weer is daar een begripvol iemand die even rustig de tijd neemt om mij bij te laten komen. Met een fikse beurse borst (hij is uiteindelijk 2 weken blauw geweest) en met een drukpleister die 24 uur moet blijven zitten kleed ik me aan en mag ik eindelijk naar huis. Ik moet zeggen dat de biopsie zelf me niet heel erg is tegengevallen, dit even ter geruststelling van dames die dit mogelijk ook ooit eens moeten ondergaan. We gaan naar huis maar eerst rijden we nog even langs Jumbo voor een bak broodnodige sushi als troost, dat hebben we wel verdiend!

Thuis moet ik uiteraard gelijk ook m’n verhaal doen aan manlief, die zit te wachten. Ik vind het moeilijk om het nu gelijk al te delen, ik moet het zelf ook nog even allemaal op een rijtje krijgen. Maar hij wil natuurlijk ook graag gelijk weten wat er met mij allemaal is gebeurt vanmorgen. We voelen ons onzeker en bedrukt door dit alles en wachten gelaten af.
En dan gaat in de middag mijn telefoon, een anonieme beller. Met een zwaar hart neem ik op. Het is de Mammacare verpleegkundige die me vertelt dat ze overleg hebben gehad en dat ze me helaas toch voorlopig in moeten delen in klasse Birads 4C omdat het plekje sterk verdacht wordt voor iets kwaadaardigs maar alleen de uitslag van het biopt kan dat uitwijzen. Ze spreekt met me af dat ik woensdagmiddag gebeld wordt met de uitslag van de biopsie. Het is een wel erg kort gesprekje voor zo’n boodschap. Niets geruststellend of hoe gaat het met u? De angst slaat nu wel toe en goed ook……
Later heb ik begrepen dat het echt niet de bedoeling is dat het zo op deze manier meegedeeld wordt, dat er normaal gesproken meer tijd en aandacht voor de emoties is. Blijkbaar had deze dame ook last van regenachtige, grauwe novemberblues…..en je zal dan maar mensen moeten bellen met zo’n boodschap.

*Note en disclaimer; dit is mijn persoonlijke beleving rondom het traject borstkanker met alle vaak heftige emoties die daarbij horen. Het is niet mijn bedoeling om over iets of iemand wat negatiefs te schrijven maar het is puur mijn beleving zoals mijn traject loopt. En zoals ik het nu ervaar en ook opschrijf, als onderdeel van mijn verwerking van dit hele gebeuren wat heel helpend voor me is…….en hopelijk ook eens voor anderen die hier doorheen moeten gaan.
Ik probeer voortaan zondags een nieuw blog te plaatsen, je kunt je ten alle tijde uitschrijven of stuur me even een berichtje als dat niet lukt!