Dochter vindt het prima dat ik anoniem over haar schrijf op mijn blog, zodat er misschien ook andere kinderen mee geholpen worden zoals ze zelf zegt. Verder zegt ze er nooit wat over en leest ze de verhalen ook zelf niet.
Maar ik weet zeker dat er een betere tijd komt, want ik geloof in haar en hou ontzettend veel van dit prachtige, bijzondere kind.
Oh ja dat is mijn wekker. Weer een nieuwe schooldag, oh nee wacht geen school voor mij, alleen maar wandelen met de hond. Moe, zo moe, nooit gaat het weg, net zoals de pijn, het is een deel van mij geworden, ik moet ermee leren leven. Ik heb er niet voor gekozen.
Toen ik klein was zei ik altijd: ik wil groot worden! Ik wil naar de grote school!
En nu, nu? Nu wil wil ik terug naar die tijd dat ik een kind was zonder zorgen, zonder te weten wat alles betekent.
Niemand die je veroordeeld om wie je bent, hoe je doet, dat je gewoon mag zijn wie je bent omdat je een kind bent.
De tijd dat je gewoon blij kon zijn, vroeg naar bed ging en geen slapeloze nachten had, behalve als je misschien ziek was of een nachtmerrie had.
De tijd dat je met je speelgoed speelde, je vrienden dichtbij je had en wel de hele dag televisie wilde kijken. Maar nu zit ik “vast” op mijn kamer, achter mijn computer want alleen daar heb ik vrienden. Geen energie om naar buiten te gaan, niet naar school kunnen gaan vanwege de enorme stress die dat geeft.
Geen vrienden kunnen maken in de buurt, simpelweg omdat het naar buiten gaan te veel energie kost.
Vrienden heb ik verloren omdat ik zo mijn best deed vriendschappen te behouden, maar dat werd teveel en ik kon dat niet meer aan. Of ik voelde me zo slecht, zo verdrietig dat ik m’n vrienden geen pijn wilde doen en dan sloot ik ze buiten. En als m’n vrienden zich eens niet fijn voelden had ik geen idee wat ik moest doen en voelde ik me zo’n slechte vriendin ondanks dat ze zeiden dat het niet zo was.
Hoe zorg je ervoor dat je erin blijft geloven dat alles goedkomt, hoe vaak blijf je tegen jezelf zeggen: it will be okay?
Wanneer? Wanneer zal al deze pijn weg zijn? Wanneer zal het stoppen, wanneer zal ik weer een keertje een lichtpuntje mogen zien?
Soms als ik even een klein beetje zon in mijn leven heb, wordt het kort daarna weer vernietigd door nare dingen. Misschien dat het wel wat langer duurt maar het voelt voor mij maar zo kort, zo’n fijn moment.
Als mensen zeggen: Je bent sterk, je kunt het echt, dan voel ik dat helemaal niet, zelfs niet een heel klein beetje.
Zelfs afleiding werkt niet meer, vaak ben ik zo down en kan ik niet anders als denken aan verdrietige dingen en nare herinneringen.
Mijn mooie, blije momenten verdrinken in de verdrietige gedachten, ik vergeet ze daardoor gewoon. En als mensen ernaar vragen heb ik er geen antwoord op. Als ik me zo verdrietig voel dan doe ik toch vrolijk als ik met online vrienden chat. Want ik wil ze geen pijn doen, ik wil niet dat ze zich zorgen maken en ik wil geen last voor hun zijn.
Soms is zelfs muziek geen uitweg meer, leuke video’s maken me aan het huilen zonder reden. Want als je mensen blij ziet praten denk je alleen maar dat je dat ook zo graag zou willen.
De enige dingen die ik wens zijn bijna onmogelijk, maar je blijft hopen……….
Zo voel ik me, nu op dit moment.
(dochter maakte vorig jaar dit ontroerende filmpje na het plotseling overlijden van haar lieve “vriendin” Yfke)
Ooh ik ken het zo goed, de eenzaamheid en ook de pijn. Er is een weg die ik gevonden heb die werkt, écht werkt. Kijk even op mijn website en misschien willen jullie wel eens praten met mij.
http://Www.intouch-qigong.be
Hartverscheurend voor jouw als moeder! Machteloos om niet dat te kunnen geven wat je dochter nodig heeft! Ben ook zo’n moeder die met lede ogen moest aanzien. Gevochten als een leeuw voor een fijner bestaan voor haar. Het is mij deels gelukt,ze is nu volwassen, maar wat een strijd is daaraan vooraf gegaan. Hoop dat het voor jouw dochter ook leefbaarder zal worden met het verstrijken van tijd en de support van jullie als ouders. Compliment voor je dochters schrijftalent. Ze maakt hèèl goed duidelijk wat ze voelt en wat ze wil. Dikke kus voor jullie allen!
Wat een mooie blog.Van allebei.Wat jammer dat die hulphond nog zo lang duurt. Waarom is dat?
Ik hoop dat je snel een hond krijgt als kameraad.
Dit had mijn dochter kunnen schrijven. Wat voel ik me machteloos ……..
De pijn die ik lees raakt me tot in mijn kern.
Wat zijn ze toch dapper onze kinderen. Depressie, ik ken het gevoel, zo naar. En dat jarenlang, het is zwaar. Je gunt ze zoveel meer. We blijven ze steunen en meezoeken naar oplossingen, hoe klein ook, iedere verbetering is er eentje. Goed van haar om het op te schrijven.
Ik lees ontroerd, verbaast en met al mijn aandacht de gehele blog door. Wat een power heeft jou dochter! En wat een power heb jij! (ik schrijf ‘jij’ aangezien ik me dichtbij voel staan en het me raakt door de manier hoe je schrijft, hoop dat dit oke is?)
Ik doe samen met een studiegenoot mijn afstudeeronderzoek vanuit de Hanzehogeschool, sociale studies voor de jeugdreclassering in Drenthe. De jeugdreclassering heeft te maken met veel thuiszitters en zien vaak geen oplossing hiervoor. Ook word er vanuit de ervaring van de jeugdreclassering weinig aangedragen vanuit de gemeentes in Drenthe. Na verder onderzoek bestaan er al wel zaken. Ook kwam ik via deze blog achter de Bootcamp waar je over schrijft.
Je hebt met de mooie en krachtige woorden op papier al erg geholpen. Toch zal ik graag ook in gesprek met je gaan. Wie weet kom je uit de gemeente Drenthe en hoe dan ook zou dit gesprek een geweldige aanvulling zijn voor ons onderzoek.
Als je niet mee wil werken aan ons onderzoek, jammer maar niks aan te doen. Ga in elk geval door met schrijven!
Ik hoor graag van je 🙂