Eindelijk daar komen de tranen, ik had haar gezichtje al steeds somberder zien worden, en nu snikt ze het uit. Mam; ik ben zo bang om naar mijn nieuwe school te gaan.
Ook in mijn maag zit een enorme knoop wat is het moeilijk om positief te zijn en te zeggen dat ze dit echt kan (geloof ik dat zelf wel?). Elf maanden is ze nu thuis geweest, onze dochter van 14 jaar met Autisme, volkomen vastgelopen in het Reguliere Onderwijs, nu is er een plekje voor haar op Speciaal Onderwijs.
Elf maanden van thuiszitten waarin ze door school en onderwijsland volledig aan haar lot werd overgelaten, ja er waren talloze gesprekken…… maar niet met haar. Aan haar werd niets gevraagd, er werd over haar gepraat en er werd voor haar beslist. Ik was bij veel van deze gesprekken, ik mocht dingen zeggen maar of het aankwam; ik weet het niet. Een keer heeft ze gezegd; mam gaan ze ook nog met mij praten, wat ik wil?…… dat is niet gebeurd. 11 maanden waarin niet geleerd werd, ik was zo verbaasd dat er niets aangeboden werd aan kinderen die (tijdelijk) thuiszitten. Inmiddels wijzer geworden weet ik dat het gewoon zo gaat en dat er duizenden kinderen zijn zoals mijn dochter.
En nu hou ik dat snikkende meisje vast en voel haar angst trillen onder mijn handen, mijn blouse wordt nat van de tranen. Het geeft niet, ik ben haar moeder en ik voel zo goed waar ze bang voor is. Ik weet dat ik diep van binnen ook bang ben dat dit niet gaat lukken. Maar ik heb beloofd positief te zijn, haar te bemoedigen dat ze dit kan, want wat is het alternatief?
De agenda is gekocht, een nieuwe etui, een stapel schriften, kaftpapier, nieuwe pennen….. eigenlijk zo heel gewoon in het leven van een 14-jarig meisje maar dat is het niet.
Een OV kaart samen met een Autipas in de portemonnee, want ze moet met de tram naar school, leerlingvervoer is niet mogelijk.Terwijl ik haar haren streel, zie ik haar in gedachten al gaan met haar rugzak naar de tram. Mijn dochter die eigenlijk niet eens meer naar buiten durft. Zo tenger en schuw, ze zal naar de grond staren en de weg die we geoefend hebben zal ze gaan, want gehoorzaam en trouw als ze is doet ze wat ik haar vraag. Maar wat als ze aangesproken wordt in de tram, wat als de tram een paar minuten te laat komt? Ik weet dat ze bevriest en niet tot reageren in staat zal zijn, haar telefoon zal ze stevig in haar hand geklemd hebben, zich niet realiserend dat ze daarmee haar hulplijn Mam kan bellen.
Ik ken je zo goed meis, ik weet hoeveel zorg je nodig hebt maar door je ontwijkende gedrag, lieve voorkomen en je intelligentie zet jij zoveel mensen op het verkeerde spoor. Kon je maar boos worden, durfde je maar eens te schreeuwen, gooide je je boeken maar door de klas, dan zou het zoveel duidelijker zijn.
Maar dat doe je niet, je keert je in jezelf, je bent onbereikbaar, je vertrekt naar een wereld waar zelfs ik niet in kan komen. Je pijnigt jezelf, je lichaam protesteert, eten blijft er niet in. Je ziet dingen die er niet zijn maar ze ontstaan door het samenknijpen van je angst. Iedere keer weer moet je vastlopen, zodat ze zien dat het binnen in jou zo moeilijk is, dat je zo eenzaam bent. Nu moet je deze weg van Speciaal Onderwijs weer gaan, en ik kan alleen maar proberen jouw gevoelens en angsten te verwoorden, jouw Autisme een stem te geven. Jouw leven voelt voor mij zo zacht en broos als een Vlinder, het liefst zou ik een sticker op je plakken: Voorzichtig behandelen!
Maar nu hou ik je vast en fluister dat ik je zal helpen en dat we het weer gaan proberen. Dat het goed is om weer naar school te gaan om nieuwe vrienden te maken. Maar ik ben zo blij dat je m’n ogen nu niet ziet, je zou me niet geloven.
Nog 9 nachtjes en dan is het zover……
Vlinder blijft in haar Cocon
Schuw kijkt ze om zich heen als ze op school mag komen kijken. We zitten aan een tafel in een klein kamertje, 4 volwassenen en mijn dochter, er wordt veel gepraat, af en toe glimlacht ze even verplicht. Het zomerlicht van buiten verlicht haar gezichtje en dan zie ik haar “verdwijnen”.
Na een paar zinnen is ze er al niet meer bij, ze schuifelt heen en weer op haar stoel, ik zie haar handen wringen onder tafel. We hadden hier zo naar uitgekeken, even in alle rust een voorbezoekje aan school te mogen brengen. Gelukkig kon dit op het laatste moment nog geregeld worden. En nu zitten we daar in dat veel te kleine kamertje met veel te veel volwassenen die allemaal hun best doen om dochter te overtuigen dat het hier heel fijn is en wordt ze met veel informatie overladen.
Ik stel de vragen maar voor haar, hoeveel kinderen zitten er in de klas, komt er iemand uit onze woonplaats, kan je hier ook drinken kopen in de pauze, dat zijn dingen die ze fijn vindt om te weten.
Dan mogen we in de klas kijken, de tafels en stoelen staan al klaar, met stickertjes met de namen erop. Nieuwe “Juf” is er ook, kijk daar is je plekje bij het raam, vindt je het een fijn plekje? Je mag het nu nog zeggen hoor….. biedt ze vriendelijk aan. Dan zie ik haar bevriezen, zijn het de tafels en stoelen, is het de geur van de boeken, het digibord, de tikkende klok……
Ik zal het nooit weten, maar dochter fluistert dat ze weg wil, ik voel haar angst toenemen, ik schrik ervan wat het bij mij doet, dit had ik niet verwacht, nu al…… Tot maandag zeggen ze, en je moeder mag meekomen hoor om je boeken op te halen! Ze doen echt hun best dat is het niet, het is het Autisme wat de overhand neemt over dochter. De indrukken van de nieuwe school overweldigen haar, nieuwe mensen, nieuwe geuren, geluiden, herinneringen aan het mislukken op de andere school, angst te moeten praten, angst voor de andere leerlingen.
Even later staan we buiten en vliegt ze de auto in, daar begint ze hevig te snikken, Mamma ik wil het zo graag maar ik kan het niet, mam ik kan het niet….
Verslagen en verdrietig rijden we naar huis, mijn voorgevoelens waren juist helaas, dat wel.
Thuis aangekomen vliegt ze naar haar kamer, weg wil ze, ze verstopt zich onder de dekens. Ik laat haar op haar veilige plekje met rust, haar coconnetje. Ze is onbereikbaar nu…….angst is bijna tastbaar.
We praten lang na met de Autismecoach die er ook bij was, ook zij is geschrokken van de angst van dochter, ik denk; fijn dat je erbij was. Zo heeft ze kunnen zien hoe moeilijk dochter het heeft. We gaan het weekend in met veel vragen en veel tranen bij dochter. Maar ze praat en verteld over haar angsten, wat fijn is dat! De druk is van de ketel, de uitbarsting is geweest. Langzaam dringt het tot ons door dat dit niet de weg is voor nu, we bedenken oplossingen gesteund door andere ouders met dezelfde ervaringen.
Ik laat het los en laat dochter voorlopig veilig in haar coconnetje, ze mag haar tijd nemen. En op een dag als ze er sterk genoeg voor is, zal ze eruit komen en pas dan zullen haar vleugels haar de vrijheid kunnen geven die ze aankan. En zal ze kunnen zien dat de wereld om haar heen zo mooi kan zijn en dat zij daarin haar plaats mag nemen.
Poeh……lees dit met tranen in m’n ogen…..voel het gewoon…ook herkenning. Een hoog senstief meisje in deze grote wereld. Alles in m’n hart schreeuwt……waarom onderwijs voor alle mensen…..sommige hebben het gewoonweg niet nodig…..niet op de manier zoals het nu is in Nederland…….deze kids zijn namelijk heel bijzonder.
Heel veel kracht toegewenst voor jou en jouw dochter.
Dank je wel Evelyn!
wouw…..wat prachtig geschreven!!….heel veel kracht gewenst, en vertrouwen
Dank je wel Diana!
Ik hoop dat het je dochter gaat lukken in het speciale onderwijs.
Passend onderwijs voor autisten zou in Nederland de normaalste zaak van de wereld moeten zijn, maar is het helaas nog te vaak niet. Voor mijn kinderen (zoon en dochter met autisme) is het helaas niet zo gelopen. Mijn zoon heeft er weinig geleerd en mijn dochter heeft het niet af kunnen maken. Toch zijn autisten meestal verre van dom Ze krijgen niet de kansen die ieder “normaal” kind in Nederland wel krijgt. Heel veel succes dit schooljaar. Anke
Dank je Anke, er valt inderdaad nog een hoop te verbeteren voor kinderen met Autisme in het pASSend onderwijs!
ooooo knoop in mijn maag ook dit klinkt zo bekend en ja ze moeten er door heen wat zouden wij graag even in hun schoenen staan om die onmacht en angst te voelen en het zelf allemaal te dragen inplaats van onze kids
.
we weten dat ze het kan ,maar toch ,, en hoe,, en dan ,, en waar .
heel veel sterkte femmy.
Wauw, dat komt binnen! Heel veel succes!
Heel veel sterkte voor jou en je dappere dochter met deze spannende stap. Dat het maar boven verwachting goed mag gaan verlopen. Liefs, Esther
Wat herkenbaar ..tranen in me ogen .Ik heb een 2ling 4.5 j/ m waarvan ons mannetje ook autisme heeft en een s.i stoornis. Toen ze 4 werden heeft ons mannetje ook 5 mnd thuis gezeten terwijl zijn zusje op een reguliere basischool zit hier in t dorp..5 mnd moest hij ook mee halen en brengen..Hij snapte er helemaal niks van ..en mama werd van het kastje naar de muur gestuurd. Onbegrijpelijk in deze maatschappij. .uiteindelijk ging een instantie zich er mee bemoeien nadat ik voor de zoveelste keer op de tafel had geslagen..en nu zit ons mannetje op een sbo school en dit gaat buitengewoon goed..Zo wie zo tot maart 2015 mag hij daar blijven..Daarna kijken we weer verder..ook hier staat maandag het busje voor de deur..morgen dus..ik hou me hart weer vast…en deze maatschappij moet nog veel leren over kinderen .mensen met autisme..een dikke knuffel voor jou meisje en ze mag trots zijn met een mama als jou ! Mvgr dees
Hoi , wat ik hier lies komt over oo mij alsof mijn moeder het geschreven heeft , ik ben 15 jaar en hen afgelopen schooljaar noodgedwongen thuis gezeten , dit stukje slaat zo erg op mij , er werd beslist , zonder mij , ik werd ergens neergezet , weer een beslising , en weer zonder mij , je staat zo machteloos , ik weet hoe het voelt , kom op meid !! Jij komt er wel !! Er gaat hoe dan ook een goede plek voor jou komen !! Ik wens je heel veel succes en 1 tip : Blijf jezelf!! You can do it !
Wat herkenbaar ..tranen in me ogen .Ik heb een 2ling 4.5 j/ m waarvan ons mannetje ook autisme heeft en een s.i stoornis. Toen ze 4 werden heeft ons mannetje ook 5 mnd thuis gezeten terwijl zijn zusje op een reguliere basischool zit.5 mnd moest hij ook mee halen en brengen..Hij snapte er helemaal niks van ..en mama werd van het kastje naar de muur gestuurd. Onbegrijpelijk in deze maatschappij. .uiteindelijk ging een instantie zich er mee bemoeien nadat ik voor de zoveelste keer op de tafel had geslagen..en nu zit ons mannetje op een sbo school en dit gaat buitengewoon goed.tot maart 2015 mag hij daar blijven..Daarna kijken we weer verder..ook hier staat maandag het busje voor de deur..morgen dus..ik hou me hart weer vast…en deze maatschappij moet nog veel leren over kinderen .mensen met autisme..een dikke knuffel voor jou meisje en ze mag trots zijn met een mama als jou ! Mvgr dees
Oef! Kus & knuffel.
Iedereen bedankt voor de mooie woorden, het ontroerd me echt! Samen sterker!
Wooooh wat goed beschreven!Erg heftig!Blij voor haar dat ze een moeder heeft die zo voor haar vecht en haar echt probeerd te begrijpen. Respect!Ik herken me in uw dochter maar heb pas op latere leeftijd de diagnose autisme gekregen. Veel sterkte,kracht en moed toegewenst voor jullie beide!
Heel veel succes op de nieuwe school, hoop dat de communicatie goed is tussen dochter school en jullie zelf. Speciaal onderwijs geeft weer andere ingewikkeldheden, daarbij is niet alles te controleren (helaas). Heb vertrouwen, de ups en downs blijven.. Ik ga hard duimen, hopen dat er een gezellig maatje is voor jou wilde Perzik. xxx
Tranen in mijn ogen, wat een herkenning. Wij hebben hetzelfde traject doorlopen, onze dochter zit inmiddels 1 jaar op svo. Is enorm aan het groeien, maat wat een moeizame en lange weg. Wij wensen jullie heel veel kracht, energie, doorzettingsvermogen, begrip, liefde en geloof in jullie zelf toe.
Wat heb je dit mooi beschreven en wat moet dit voor jou als moeder moeilijk zijn. Heel veel sterkte en ik hoop voor jullie beiden dat het gaat lukken. Heb vertrouwen in de kracht van je dochter want die is er ook al is die nog zo verstopt. TTegelijk blijven wij samen met alle betrokkenen vechten voor een beter onderwijssysteem in Nederland waar alle kinderen mogen zijn wie ze zijn.
Zo ontzettend herkenbaar… Onze zoon van 15 heeft een hele vervelende tijd gehad op een reguliere school (en wij daardoor ook). Veel gesprekken tegen dovemansoren en veel emoties. Danny zit nu op het VSO en wat een wereld van verschil… er is begrip en er wordt naar HEM geluisterd. Hij gaat met de Randstadrail naar Den Haag (Eerste weken had ik alleen maar knopen in mijn maag). Hij heeft vertragingen en uitvallende trams overwonnen. Zijn zelfvertrouwen is gegroeid en groeit nog steeds. Met Danny gaat het nu goed en we weten dat we nog veel hobbels moeten nemen, maar het begin is er. Ik wens je stoere dochter heel veel kracht en doorzettingsvermogen toe, maar met zo’n geweldige moeder aan haar zijde gaat dat vast lukken. Succes
Mooi geschreven. Zo’n meisje was ik 10 jaar geleden ook. Klein, tenger, bang. De wereld is hard en voor autimeisjes soms nog net iets harder. Als je eens met me wil chatten, ik heb veel ervaring en spreek ook soms als ervaringsdeskundige op bijeenkomsten. Ik ben je dochter, maar dan een aantal stations verder. Je kunt me mailen, maar voel je niet verplicht. annebrouwer_88@hotmail.com
Voor nu heel veel succes en ik hoop dat ze een plekje vindt.
Wow.. wat mooi verwoord! Wat een (eenzame) zoektocht en strijd, voor zowel moeder als dochter. Wat is het belangrijk en fijn als er een omgeving is waarin begrip is voor Autisme en het `anders` zijn wat hieruit voortkomt, zodat er ruimte is voor een positieve benadering van waaruit verdere ontwikkeling/groei plaats kan vinden.
Ik hoop dat jullie op het Speciaal Onderwijs deze plek gaan vinden en dat dit uiteindelijk een stukje rust mag gaan betekenen voor beide. Heel veel sterkte en succes gewenst!
Nogmaals iedereen hartelijk dank voor alle mooie en bemoedigende woorden, het doet me echt goed!
Wat mooi geschreven! Met tranen in mijn ogen heb ik jouw blog gelezen. Wat een indringend verhaal. Ik wens jullie veel sterkte toe.
Groetjes, Angela
De tranen lopen over mijn wangen als ik jou stuk lees. Wat fijn dat ze een hulplijn Mama heeft. Succes en heel veel sterkte. Groetjes Angelique
Dank je wel Angelique!
Ik wil jullie ook nog graag wijzen op de website van Stichting Leven met Autisme omdat ik in meerdere reacties lees dat jullie ook met Autisme te maken hebben! Veel informatie en hulpbronnen!
http://www.levenmetautisme.com
Tot tranend toe bewogen met jullie kind !
Wat afschuwelijk …..wat erg voor jullie als gezin je staat zo machteloos in deze situatie!
Goed om het van je af te schrijven!
Hopen en bidden dat ze zich veilig mag gaan voelen !
Denken aan jullie !
De koffie staat nog steeds klaar voor je he!
Liefs Jeannette Hofstede
Dank je Jeanette! Die koffie komt echt een keer!
Uit/met liefde geschreven Flowermum over Butterfly.
Ga zo door(oubollig) lees het graag.
Je hebt je roeping gemist
Dank je Mar! 🙂
wat een geweldige dochter en wat een geweldig kleinkind ik
ben dankbaar moeder en oma hiervan te zijn, ik weet zeker
dat het jullie zal lukken, en met jouw openhartigheid ben je
nog een steun voor velen, heel veel liefs en sterkte.
Dank u wel lieve (o) ma!
Lieve Szus!
Wat vind ik het moedig van je dat je de link van deze blog hebt gedeeld, omdat je daaraan toe was. Wat een grote stap en wat een mooie steunbetuigingen lees ik hierboven! Super hoor….
Aan de zijlijn zie ik de strijd van jou en je mooie gezin. Mijn hart huilt voor wat jij allemaal door moet maken. Ja, wij hebben een verbondenheid, omdat we allebei dagelijks met de beperkingen van autisme moeten (willen) leven. Het leven met autisme is complex en intensief, maar ook heel mooi en broos.
Ik wil zoveel tegen je zeggen, maar de woorden krijg ik niet goed op papier.
Lieve lieve, je bent een kei van echtgenoot, moeder en een hele mooie vrouw!!! Ik ben trots dat jij mijn szus bent. Weet dat je een heel speciaal plekje hebt in mijn hart. Dank je wel voor een kijkje in jouw dagboek! Dikke kus van je szus
Xxxxx San!
Wat jammer dat het niet lukte! En wat mooi en goed van je dat je haar de tijd gunt… je gaat die weg samen met haar ontdekken. Alle liefs en sterkte onderweg.
Als oma van een mcdd kleinkind herken ik dit ook ,wil jullie allemaal veel kracht en sterkte toewensen,houd moed liefs van een bezorgde oma
Precies het verhaal van mijn zoon van 12 die afgelopen week op SO in groep 8 moest beginnen. De 2e dag kon hij er zich toe zetten maar zijn gevoel werd bevestigd… Hij kan het niet… En nu is het morgen wéér maandag….