Teer als een Vlinder… vervolg

Afgelopen weken hebben we met onze “Vlinder” voorzichtig en met kleine stapjes gewerkt aan het verminderen van de angst voor school. Het was een breekbaar proces en het ging met veel ups en downs. Alleen al het praten over school gaf soms zoveel spanning dat ze weer een hele dag niet van haar kamer kwam. Het deed mij inzien dat we moesten zoeken naar het minimale waar we naar terug moesten om weer te kunnen bouwen aan vertrouwen. Het is moeilijk te beseffen dat er gewoon zo weinig over is. En dat ik alleen maar haar “tolk” kan zijn in dit proces.
Samen zijn we met de auto langs school gereden, gewoon om het gebouw weer te zien en er vanuit de veiligheid van de auto naar te kijken. Kleine gesprekjes over hoe ze de toekomst ziet en wat ze graag wil gaan doen. Ook daar lag weer een kleine opening om bespreekbaar te maken hoe ze dit kan bereiken. Dat we daar school voor nodig hebben.

Wat is dit kind beschadigd door het schoolsysteem, wat is ze niet begrepen, wat hebben we al die jaren gevochten voor erkenning. Ik weet niet of het bestaat maar onze dochter lijkt een burn-out gehad te hebben van al die jaren boven haar kunnen te moeten presteren. Niet wat betreft haar intelligentie maar wel wat betreft hoor sociaal/emotioneel functioneren. Nu is het belangrijk om heel goed te kijken wat ze aankan en ik heb daar nu zelf het voortouw in genomen. Wat professionals en zelfs Speciaal Onderwijs niet lijken te begrijpen moet ik dan maar duidelijk maken. Hoewel ik het moeilijk vind om niet als de overbezorgde moeder over te komen.
Na verschillende gesprekken met school en de kinderpsychiater heb ik nu zelf een terugkeerplan geschreven omdat school daar niet mee bekend was. Wat ik overigens niet begrijp van Speciaal Voortgezet Onderwijs, dochter zal toch niet de enige zijn? Een plan waar kleine momenten van op school zijn elkaar afwisselen met een paar dagen rust. Moet dat op deze manier? Ja ik heb sterk het gevoel dat dochter veel hersteltijd nodig heeft, het heeft een veel grotere impact op haar als ik dacht. En die impact van school gaat helemaal terug naar groep 1 en 2 zelfs. Nu vallen ook bij mij puzzelstukjes op zijn plaats! Het doet pijn te beseffen dat we toen nog niet wisten wat er met dochter was en dat we niet hebben kunnen voorkomen dat het zo erg is geworden.

Het plan is voor de komende 4 weken en de eerste stap was dat we de boeken zouden gaan ophalen na schooltijd als het rustig was. Op de middag zelf zat er een zielig hoopje mens klaar met haar tas en agenda. Na een dikke knuffel stapten we in de auto en zijn we naar school gegaan. Daar aangekomen was de school net uit en was het een af en aanrijden van taxi’s. Dochter wist het nu wel zeker, nee ze wilde beslist niet met een taxi gaan.

We hebben in de auto gewacht tot het rustiger werd, totdat dochter rustiger werd. We hebben de kinderen bekeken die voorbijkwamen en af en toe begon dochter opmerkingen te geven over wat ze zag. Zo werd ze zich langzaam omgevingsbewust, schoolbewust……..
Zij mocht bepalen wanneer we de auto uitgingen en gelukkig kwam dat moment! Dapper liep ze naast me over het schoolplein, de school binnen.
De Juf vonden we in de gang en ze liep al babbelend met ons mee naar het lokaal. Daar kreeg dochter haar boeken en een zeer summiere uitleg over het huiswerk. Ze kreeg 3 weekschema’s mee met de mededeling dat ze nu in week 3 waren en dat het handig was als ze van alle 3 de weken het huiswerk zou maken. Dan zou ze die week daarna helemaal bij zijn……
Ik was een en al verbazing maar liet het niet merken, rustig hebben we haar tas ingepakt en zijn we naar buiten gegaan. Het voelde goed, de eerst stap was genomen!

Thuis aangekomen ging dochter gelijk naar haar kamer en moest bijkomen. Enkele uren later kwam ze haar tas met boeken halen om huiswerk te gaan maken. En na anderhalf uur kwam ze opgewekt beneden dat ze alle vakken af had voor de eerste week….. totdat bleek dat er op de achterkant van het weekschema ook nog een paar dagen stonden. De volgende dagen was ze met haar vader bezig om de enorme berg taken die op het schema stond te begrijpen en te maken.
Het was onduidelijk, het was niet op maat, het was teveel en belangrijk: het was niet wat we afgesproken hadden. Na een fikse huilbui, paniek en weer overgeven hielden wij het voor gezien. Zo was het genoeg, ze had haar best gedaan! Maar voor een kind met autisme is dit moeilijk, want niet alles was af, en ze durfde daardoor op de afgesproken dag niet terug naar school om haar huiswerk in te leveren.
Weer heb ik school benaderd en verzocht zich aan ons plan te houden wat inhoudt dat het wennen aan school belangrijker is als het huiswerk maken. Dus per week een aantal momenten dat we op school komen en dan de tijd uit gaan breiden. Het is huiswerk is slechts het middel om op school te komen en niet het doel om zo snel mogelijk “bij” te zijn.
Ik heb geprobeerd weer uit te leggen hoe autisme bij dochter zich uit. Nieuwe afspraken zijn gemaakt en hopelijk is het weer een stukje duidelijker. Maar het kost zoveel moeite en inspanning dat het soms moeilijk is om positief te blijven. Het gaat langzaam maar dit is het tempo wat onze “Vlinder” aankan!

Vandaag was het zover, dochter zou weer naar school gaan om haar huiswerk in te leveren. Ik had haar verteld dat het niet erg was dat het huiswerk niet af was, dat er nieuwe afspraken waren gemaakt. Ze was opgelucht. Ik heb de coach gevraagd met haar mee te gaan, dochter hangt heel erg aan mij en hopelijk helpt het ook mee dat ze eens met iemand anders gaat. Maar het is moeilijk voor mij om het in haar belang los te laten.
Een uur voordat ze naar school moest zat ze al klaar met alles, ze verveelde zich zei ze. Ze was opgewekt, en had leuke kleding aangedaan, maar was ook onrustig, wiebelen, giechelen, goddank kan ze dat weer! Ik vroeg of ze “er zin” in had, dat wist ze niet, maar ze voelde zich duidelijk anders als de vorige keer.
Gespannen wachtte ik haar terugkomst af, moeilijk om dit uit handen te geven maar beter voor haar om dit traject met meerdere mensen te doen. Ze heeft zo veel eenzame uren op haar kamer doorgebracht….
Ze kwam thuis met een ontspannen smile, het was gelukt, ze had een half uur met de Juf en de Coach in de klas gezeten! Het huiswerk was besproken en ze had een nieuw klein op haar afgestemd schema mee gekregen om weer verder mee te werken.
Mam zei ze; de Juf was aardig!

Een half uur is ze deze week op school geweest, het lijkt misschien een kleine stap voor veel mensen, maar wij hebben appeltaart gehaald! Ik ben zo trots op onze mooie Vlinder!

Rebecca tekent

 

Reacties (7)

  1. marjoleine

    ….gelukkig heeft Vlinder een moeder met een “mond” die de dingen uitzoekt op welke manier dan ook! Helaas gaat de huidige maatschappij van zelfredzaamheid uit, eigenlijk een mooi woord voor je bekijkt het maar…..Mooi geschreven

    Reageren
  2. Rita de Bruijn

    wat een mooi, pakkend, ontroerend verhaal weer. En wat kan jij het goed verwoorden. Hoop dat jullie Vlinder stapje voor stapje lekker vooruit gaat. Beter langzaam dan helemaal niet.

    Reageren
  3. els

    Wauw.. wat een respect voor je ‘vlinder’ maar zeker ook voor jou.
    Wat ben jíj goed bezig!! Veel bewondering voor! Hou vol , alsjebliéft, hou vol!!

    Reageren
  4. Sandra Holscher

    Wow! Wat goed! Kleine stapjes zijn o zo belangrijk voor onze kids om het overzicht en het vertrouwen te houden en béhouden.

    Reageren
  5. Anoniem

    Veel herkenning, dit raakt me echt. Wij zitten er ook middenin.

    Reageren
    1. Flowermum (Auteur bericht)

      Dank je en veel sterkte ook voor jullie!!

      Reageren
  6. Anoniem

    Beste Flowermum,

    Wat maken jullie wat mee, zeg. Hopelijk komt het gauw goed allemaal.
    Hoe gaat het met jongste dochter nu? Lukt het al een beetje om naar school te gaan?
    Hier ook een meisje dat bijna een jaar nauwelijks naar school is geweest. Kan ik ook op een andere manier met jou in contact komen?

    Reageren

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *