De rust keert weer….

Ineens voel ik een pootje op mijn knie, ik kijk naar beneden en zie twee lieve kraaloogjes die me onderzoekend aankijken. De kleine man wil even aandacht en dat vraagt hij heel zacht en rustig. Ik leg mijn laptop weg en neem de kleine pup op schoot. De zachtheid en warmte van de pup gloeit door me heen. Wat is dit mooi, wat is dit fijn. Tranen van dankbaarheid branden in mijn ogen, ik slik ze weg, dochter zit in een hoek van de kamer achter haar computer en tekent op haar digitale tekenbord. Wat een rust heerst er, het voelt bijna sereen na het heftige afgelopen half jaar met de verhuizing, de nieuwe herindicaties, de bezwaarprocedure van het UWV, de onrust over de Eigen Bijdrage en ga zo maar door.

En toen kwam 2 weken geleden de kleine pup, wat was dochter moe de eerste dagen. Zoveel indrukken, zo iets moois om voor te zorgen! Hij mocht mee naar de zolderkamer en vermaakte zich opperbest. Ook sliep hij vanaf dag 1 in haar bed, naast haar hoofdkussen, hij is nog zo klein en sliep heel de nacht door! (wonderbaarlijk voor een pup van 9 weken)  En s’morgens rond 7.00 uur maakt hij haar wakker, met z’n pootje op haar gezicht, soms wat hard maar ze was gelijk goed wakker en een en al aandacht voor Benji; gauw naar buiten om te plassen!
Vaak hoorde ik haar schaterlachen als ik beneden was, wat een balsem voor je moederziel na zo’n lange periode van verdriet en depressie.
Na een week vroeg ze of haar computer beneden mocht staan op de keukentafel. Diep van binnen dacht ik; nou nee….. ik heb die rust om alleen te zijn in de huiskamer zo hard nodig. Maar al snel maakte dat plaats voor dankbaarheid dat de behoefte om zich op te sluiten blijkbaar aan het afnemen is. De grootste bron van onrust en onveiligheid is namelijk weggenomen. Na 2,5 jaar hebben we de knoop doorgehakt met de Orthopedagoog: er gaat een vrijstelling van Onderwijs aangevraagd worden. In m’n andere Blog lees je er meer over. https://flowermum.nl/loslaten/

En nu zit ze aan de keukentafel en tekent, de pup dartelt door het kamer, ligt op haar voeten, kijkt op schoot mee als ze een spannend spelletje doet, legt een balletje voor haar voeten en nodigt uit tot spelen. Ook vraagt hij aandacht omdat hij naar buiten moet om te plassen. Ik zit op de bank en observeer deze prachtige wisselwerking tussen het hondje en dochter.
Gisteren kregen we bezoek en ik wilde hen even alleen spreken, ik vroeg of dochter even wilde wandelen met de hond. Ze “trapte” er argeloos in en voor ze het wist liep ze voor het eerst sinds hele lange tijd alleen buiten met haar puppy. Zonder spanning, zonder eindeloos vragen, zonder zelf mee te moeten. Diegenen die mijn blogs regelmatig lezen weten dat dit een grote stap is. Wat ik of andere hulpverleners dit afgelopen jaar niet hebben kunnen bereiken, doet de kleine Benji moeiteloos en volledig ontspannen. Elke ochtend staat ze om half 8 met hem in de tuin, het nieuwe (normale) ritme is al bijna gewoon.
Zo dankbaar ben ik dat we naar ons eigen gevoel hebben geluisterd en het heft wat betreft de behandeling en therapie van dochter weer stevig in handen hebben genomen. Niet alles is zinvol, niet alles is helpend en daarmee wil ik niet de hulpverlening in een kwaad daglicht stellen, maar het was vaak niet passend, het ging zo tegen mijn gevoel in. Maar door beter naar dochter te kijken en te luisteren en haar te beschermen zijn we nu mooie stappen aan het maken.
Ook op creatief gebied is er iets heel moois aan het komen waardoor er voor haar misschien ook een toekomst is. Thuis werken aan digitale ontwerpen en opdrachten dat lijkt haar toekomst te gaan worden en dan maar zonder diploma…..who cares? Haar weg gaat immers door haar autisme al zo lang heel anders, niet minder, niet beter maar anders.

Kleine lieve hulphond ik ben je nu al zo dankbaar dat je op ons pad kwam….. this match was made in heaven.

                              Benjilaptop

                                                                                                                                              Fotoblog

Speciale dank aan Fam. Bruininx (Fokker) en Anjana van http://www.missionpuppy.nl.

Reactie (1)

  1. hak

    Kleine dappere sheltie man. Wat een geweldig werk doet Mission puppy toch. Geweldig dat jullie via hen een pup hebben mogen ontvangen die jullie zo helpt. Veel geluk kleine man met je lieve bazinnetje en als gezin heel veel geluk met jullie knapperd.

    Reageren

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *