Loslaten en verder gaan…..

September 2023
Afgelopen week zag ik een flitsend filmpje met bijbehorende tekst op Twitter (nu X) van het Ministerie van Onderwijs over een nieuwe (zoveelste) functie die bedacht is om problemen op school op te lossen; de Brugfunctionaris!

“Een Brugfunctionaris verlaagt werkdruk bij de leraren en schoolleiders en is een onafhankelijk luisterend oor voor de ouders. Een vertrouwd gezicht die een brug slaat tussen school, gezin, kind en instanties. In 2024 kunnen scholen hiervoor subsidie aanvragen”.

Het gaat hier om een nieuwe functie waar het ministerie jaarlijks 52 miljoen (!) beschikbaar voor gaat stellen vanaf 2024. Ik reageerde hier nogal cynisch op met een retweet waarin ik zei; hadden wij dit maar in 2015 gehad dan was onze dochter vast geen thuiszitter geworden……
Maar in 2015 waren er ook al functies die deze taak hadden, intern begeleiders, remedial teachers en was er schoolmaatschappelijk werk en geen van allen waren ze in staat om een intelligent meisje met autisme de veiligheid en ondersteuning te bieden die ze nodig had om op school te kunnen functioneren. Omdat er niet geluisterd werd en niet gewerkt aan daadwerkelijke oplossingen en er kon vooral niet “buiten de lijntjes gekleurd” worden. Maar ik hoop heus en van ganser harte dat deze nieuwe 52 miljoen (!) kostende functie ervoor gaat zorgen dat er binnenkort helemaal geen thuiszitters meer zijn!

Een stukje van ons verhaal uit 2015;

De tranen branden achter mijn ogen als ik de school uitloop en ik zet snel een zonnebril op. We hebben net een gesprek gehad over onze dochter waar het niet goed mee gaat. Na 1 jaar middelbare school, een half jaar speciaal onderwijs en nu 1 jaar Thuisonderwijs moeten we concluderen dat ook dit niet gewerkt heeft en eigenlijk allemaal door gebrek aan deskundige en passende begeleiding vanuit school.
De mededeling: gaat u maar aan de Inspectie uitleggen waarom dit niet gelukt is, raakt mij heel erg. Ik wordt hier persoonlijk hard afgerekend op iets waar ik niet voor geleerd heb, namelijk onderwijs geven. Alles hebben we er aan gedaan maar ik ben inmiddels te moe om me nog te verdedigen, ik voel me te verdrietig om nog iets zinnigs te zeggen. Dit zou Passend Onderwijs moeten zijn, waar is het luisteren naar en het begrip voor de ouders die aan het eind van hun latijn zijn?
Wat moet ik dan gaan uitleggen aan de Inspectie? De vele vele uren die ik gezocht heb op internet en de gesprekken met school en de psychiater op zoek naar echt passende oplossingen? De cursussen en opleidingen die ik gevolgd heb om mijn kind beter te kunnen begrijpen. Moet ik uitleggen dat ik vele jaren van slapeloze nachten achter de rug heb? Moet ik uitleggen dat ik het zat ben om de kots van de wc te boenen omdat dochter door spanning telkens maar moet overgeven…….. ik zie je haast fronsen, moet dit nu? Maar dit is de realiteit waar ik dagelijks mee te maken heb doordat mijn kind met autisme de overprikkeling van school vaak niet aan kan maar wel verplicht (leerplicht) wordt om te komen. Machteloos moet ik aanzien dat mijn dochter steeds zwakker, magerder wordt en nee het is geen anorexia. Haar lichaam reageert zeer heftig op angst en spanning, ook dit is een stuk autisme……..

Raar en dan ineens is het zover, nu moet ik het echt loslaten, hoef ik niet meer vechten, niet meer zoeken naar andere oplossingen. Er moet een vrijstelling van  leerplicht aangevraagd gaan worden. (mag je trouwens als ouders ook weer zelf doen….) Zonde he, van een meisje met VWO hersens maar helaas wel een sociaal emotionele ontwikkeling die ver achter loopt bij haar kalenderleeftijd. Helaas kan ze dit door sociaal wenselijk gedrag door haar intelligentie goed verbloemen, waardoor mensen vaak op het verkeerde been worden gezet. Al jaren heb ik daarmee te maken. Thuis komt de spanning eruit en zit ik met een trillend bang en overprikkeld kind wat zich opsluit op haar enige veilige plek, haar kamer.
Pas de laatste maanden kan/durf ik werkelijk onder ogen te zien hoe de druk van school mijn kind letterlijk gesloopt heeft en dat ik daar aan heb meegedaan, omdat er van alle kanten ook een grote druk op mij gelegd werd.

En nu zit ik dus in de auto te huilen, is het opluchting, is het schaamte, verdriet…….het is van alles wat. Mijn kind zal niet meer naar school gaan, hoort zij nog ergens bij? Hoe moet het nu verder, wat heeft zij voor toekomst?

Ik zie het ongeloof in de ogen van onze dochter als we haar vertellen dat we vrijstelling gaan aanvragen. Ze is wantrouwend geworden, zelfs ons kan ze niet meer volledig vertrouwen, ik schaam mij. Hoeft ze nu echt niet meer? Nee je hoeft niet meer, jij en wij hebben er echt alles aan gedaan. We gaan er nu eerst voor zorgen dat je lichamelijk en psychisch weer sterker gaat worden.
En iedereen die nog een plan heeft of iets verzint kan de boom in. Ik heb mijn plan gemaakt: onze eerste verantwoordelijkheid is haar gezondheid en daar gaan we samen aan werken en dit is mijn plan:
We gaan zorgen dat ze meer buiten komt, we gaan wandelen en fietsen, we wonen gelukkig vlakbij de polder en we gaan hiermee oefenen zodat ze weer frisse lucht en beweging krijgt en sterker wordt. En sinds een paar weken gaat ze ook al naar een fysiotherapeut die haar heel goed begrijpt en helpt. Ook hij is een onderdeel van het plan om haar fysiek en mentaal beter te laten voelen.

De volgende stap is een hulphond, we hebben een positief intakegesprek gehad en hopelijk komt er heel binnenkort nieuws dat er een dierbaar vriendje voor haar is! Die zal haar gaan helpen naar buiten te gaan, die mag mee naar een winkel en naar andere spannende situaties voor haar. Ook zal hij ervoor gaan zorgen dat haar dag en nachtritme beter gaat worden, want hij zal immers s’morgens vroeg voor haar bed staan te kwispelen dat hij uit wil. Ze kijkt hier zelf heel erg naar uit.
Ook de Zorgboerderij waar ze al jaren komt blijft een belangrijk onderdeel, gelukkig is dit weer opnieuw geïndiceerd. Met de een op een begeleiding kan ze zich heel veilig voelen daar en geniet ze van het buiten zijn en de dieren en de gesprekken met de zorgboerin. Dit zijn slechts een paar onderdelen van mijn ideeën, we gaan gewoon starten met nieuwe dingen en gaan verder met de dingen die haar goed deden.
Want opgeven is geen optie, haar weg loopt anders en ik ben als moeder (samen met haar vader) eindverantwoordelijk voor haar gezondheid en geen enkele instantie of gestudeerd figuur gaat ons meer voorschrijven wat goed voor haar is. Want natuurlijk weten wij dat zelf inmiddels ook wel, omdat we zielsveel van haar houden en haar accepteren zoals ze is.

Reacties (19)

  1. Esther Boas Berg

    ouders weten het inderdaad beter dan instanties en gestudeerde figuren ! Zet hem op ! Mooi een hulphond ,zal haar goed doen.

    Volg je gevoel ,dat weet het het beste ,want je kent je kind tenslotte.Zo herkenbaar dat de instanties het eerst zelf elke keer moeten ervaren ..
    Moeder van een zoon met autisme.

    Reageren
    1. Flowermum (Auteur bericht)

      Dank je Esther, ja ik denk dat het belangrijk is om dicht bij je gevoel te blijven hoe hard men je ook pusht om het alleen maar verstandelijk te bekijken. We kijken uit naar de hond!

      Reageren
  2. Nanette

    Goed gedaan. Kiezen voor je kind. Kiezen voor jezelf. De massa blijft dom. Dwingen mensen met 1 been te komen steppen mensen die blind zijn een zonnebloem te laten beschrijven. Mijn 2 kinderen zijn gewoon thuis bijzondere jongemannen die een mooie kijk op de wereld hebben. Ben ik moe ja ik b ben herstellende van de strijd tegen de gevestigde orde. En ben blij en dankbaar voor mijn 2 zonen die mecdsgelijks inspireren en anders te kijken. Suc6 en geniet van de momenten

    Reageren
    1. Flowermum (Auteur bericht)

      Wat goed Nanette dat je ondanks alle zorgen van je zoons kan blijven genieten, ze komen er wel!

      Reageren
  3. Lex Hupe

    Goed dat je dit hebt geschreven. Hartverscheurend hoe je als ouder aan de kant wordt geschoven. Hoeveel onbegrip er is, juist van de professionals die je zouden moet steunen ipv. tegenwerken. Bah! Je kunt ons altijd bellen 0638679713 gewoon om even je hart te luchten. Mailen is ook goed advies@hartverwarmendwijs.nl Verbinding met andere gezinnen is ook zo nodig, als je uitwisselt merk je dat je niet alleen staat. Ik wens je kracht en moed! En je dochter ook.

    Reageren
    1. Flowermum (Auteur bericht)

      Hartelijk dank voor je bemoedigende woorden en het aanbod om te bellen! Misschien ook iets voor andere ouders die met dezelfde problematiek zitten…..

      Reageren
  4. claudia

    Wat dapper dit verhaal,op een paar kleine dingen na is het bijna eng hoeveel het op onze situatie lijkt.onze zoon van 16 jaar.al drie jaar thuis onderwijs vanwege de zelfde klachten als in uw verhaal.cito havo getest…lichte vorm pddnos,doet verschrikkelijk veel verdriet,de onmacht,de veroordelingen,vertrouwen weg maar vooral een,,eenzaam,, kind die vecht voor acceptatie en een toekomst in onze harde maatschappij..! Maar wij houden ons vast aan het mooie gevoel voor ons kind dat heet onvoorwaardelijke liefde en met dat overwinnen wij alles. Onze jongen komt er wel!!!!!
    afz claudia

    Reageren
    1. Flowermum (Auteur bericht)

      Blijf moed houden Claudia, met zoveel liefde van zijn ouders komt hij er op zijn eigen manier!

      Reageren
  5. Joke

    Hoi! Lijkt ook erg op onze situatie. Zoon van bijna 17. Mijn motto nu: niet pushen en genieten van alles wat wel goed gaat. Dat wordt steefs meer nu. Ook een hond aangeschaft twee jaar geleden. Heeft hij zelf alle cursussen mee gedaan tussen “normale” mensen. Ondanks zijn pleinvrees en verlatingsangst. Ik hoef ook niet meer mee naar binnen als hij met Lea (witte herder) naar les gaat. Vorig jaar mocht hij dagbesteding doen op dat terrein (zorgboer met dierenpension, hondenschool en uitlaatservice) en sinds januari is hij daar ook een mbo opleiding dierverzorging aan het volgen. De leraar komt een halve dag in de week. Geeft opdrachten voor de hele week en de zorgboer begeleidt de verdere week. Veel praktijk, afgewisselt met theorie. Zoon heeft bovengemiddeld IQ maar door zijn autisme (nog) geen haalbare kaart om hoger nivo te doen. Wie weet misschien na de pubertijd. En zo niet, dan niet. Geen probleem.
    Hoop voor jullie op rust en heel veel plezier van de hulphond!

    Reageren
    1. Flowermum (Auteur bericht)

      Wat geweldig om te lezen Joke! Zo blijven we als ouders zoeken naar allerlei wegen!

      Reageren
  6. Ilse van Riel

    Wat een weg zijn jullie gegaan. Hoe dapper sta je hier nu in. Heel herkebaar wat ik lees en ik sta nog redelijk aan het begin. Drie jaar hebben wij achter de rug en nu al is het slopend. Mooi om te lezen hoe jullie je rust aan het vinden zijn. Dit helpt mij. Veel rust en samen veel plezier met elkaar gewenst.

    Reageren
    1. Flowermum (Auteur bericht)

      Heel veel sterkte en wijsheid ook voor jou Ilse!

      Reageren
  7. Yvonne

    Oh hier wordt ik zo verdrietig van fat gevecht,waarom vraag ik mij af en waar kan ik onze maatschappij verantwoorden voor dit onrecht.Wanneer je de pup hebt ga ik graag met Rebecca wandelen met mijn twee honden.Dus welkom in Gouda miesschien lukt dit.

    Reageren
    1. Flowermum (Auteur bericht)

      Lief van je Yvonne! 😊

      Reageren
  8. Debbie

    Lieve Flowermum,

    Als juf op een basisschool gaan deze verhalen me ook aan het hart. Als juf ben je zo met de onderwijsbehoeften van leerlingen bezig en soms pasten die niet in regulier onderwijs. Er zijn meer leerlingen als onderwijsbehoefte een kleine groep of bijzondere aanpak hebben. Als je als ouder of juf dit aangeeft is er geen ruimte tijd geld expertise beschikbaar. Wegbezuinigd door overheid (passend onderwijs is goedkoper dan speciaal onderwijs). Het is frustrerend als juf om je leerlingen niet te kunnen bieden wat ze nodig hebben, maar als ouder (ben ook moeder) is het hartverscheurend. Ik was een van die 50.000 leraren die in de Arena protesteerde tegen passend onderwijs. Niet uit eigenbelang maar omdat de voorwaarden om dit goed uit te voeren afwezig waren en uiteindelijk kinderen de dupe worden. Nu zie na een paar jaar zie ik dit vaak in de praktijk gebeuren, leerlingen die echt wel met tijdige adequate hulp een mooie schoolcarrière hadden kunnen hebben en nu juist buiten de boot vallen.

    Sterkte met jullie prachtige dochter!!

    Reageren
    1. Flowermum (Auteur bericht)

      Dank je wel Debbie, fijn om ook vanuit het onderwijs te horen waar jullie tegenaan lopen!

      Reageren
  9. Pingback: De rust keert weer.... - Flowermum

  10. Alexander

    heel mooi hoe u er overschrijft.

    Mijn dochter heeft pdd-nos en een laag iq. Het is een meisje wat ouder lijkt dan dat ze daadwerkelijk is. Ze is inmiddels 10 maar trekt toch liever toe naar kindjes van een jaar of 6. Wat weer voor vreemde gezichten bij ouders zorgt.

    Het is een lief en erg teruggetrokken meisje dat heel behulpzaam is. Ze is zo rustig dat ze op school vaak zelfd door de leerkrachten over het hoofd wordt gezien.

    Dat ze geen aansluiting heeft in haar klas of op school is blijkbaar voor niemand interresant, Want ze hebben immers geen last van haar. Ze heeft nu de leeftijd dat haar ook dingen opgaan vallen. Zoals waarom wordt ik nooit gevraagd voor een kinderfeestje of waarom vragen ze mij nooit om te spelen.Het liefst zit ze op haar kamer sociaal afgesloten van alles. je ziet dat ze het wel wil maar dat ze het niet kan.Ze is een meisje dat rekening houd met iedereen en zich zelf daar helemaal invergeet. Die niet kan zeggen wat ze wel of niet fijn vind. Het blijft pijn doen als een kindje van school komt spelen om vervolgens met een ander kindje te gaan spelen die ook in de buurt woont. En dochter dan te horen zeggen ze kwam denk ik niet voor mij he?.

    Soms hoe slecht ook denk ik brak ze op school de boel maar af. Dan hadden ze meer oog voor haar.Nu is het het meisje waar ze toch geen last van hebben. Die eenzaam alleen in haar kamer zit.

    Reageren
    1. Flowermum (Auteur bericht)

      Zo herkenbaar je verhaal, zo was/is onze dochter ook. Dit is zo moeilijk om uit te leggen aan mensen…..
      Volg vooral jullie gevoel in de zorg om jullie dochtertje! Heel veel wijsheid en sterkte gewenst!

      Reageren

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *