Archief per Maand: juni 2016

Klein en dapper…..

Ze pakt het kleine hondje stevig in z’n nekvel en met haar andere hand knijpt ze z’n bekje dicht. Zo doen we dat met dominante hondjes…….. ja het ziet er misschien wat naar uit, maar zeker als hij hulphond gaat worden zal hij moeten leren niet dominant te zijn zegt ze. Versteend staat dochter naast de behandeltafel en tussen mij en haar staat de dierenartsassistente en tegenover ons staat de dierenarts met een klein weerloos spartelend hondje.

Ik ben verbijsterd, dochter staat verstijfd te kijken naar wat zich in minder dan 1 minuut voltrok. We kwamen de behandelkamer binnen, opgewekt voor de eerste controle van de puppy en dochter liet hem rustig uit eigen beweging naar binnen lopen. Precies zoals het hoort. Na het goedemorgen, riep de dierenarts, zo de nieuwe aanwinst? Hup op tafel maar, waarna de assistente naar de vloer dook en de nog maar 3,25 kilo wegende puppy pakte. Dochter was net iets te laat om haar hondje trots op tafel te kunnen zetten. Ze deinsde naar achteren en stond compleet verstijfd naar dit tafereel te kijken.
Omdat hij ging spartelen en piepen bij deze onverwachtse gebeurtenis en heel goed aanvoelde dat zijn baasje in paniek was werd hij dus stevig in zijn nekvel gegrepen, dominant….. jaja. Daar hebben wij de afgelopen 4 weken anders totaal niets van gemerkt. Ook de ervaren individuele trainster die bij ons thuis komt heeft nooit iets daarover gezegd.

Ik ga vlug naast dochter staan en hou haar vast, met mijn andere hand stel ik de pup gerust, wat voor raars is dit dan?….. Ik vertel dat het allemaal prima gaat en dat hij zich voorbeeldig gedraagt thuis. Het lijkt niet echt aan te komen. Na wat discussie over de inentingen die ik in een ander schema wil laten geven wordt er een spuit in z’n kleine nekje gejast en dan kunnen we gaan.

Eenmaal in de auto barst dochter heel hard in tranen uit; hoe konden ze zo doen, ze was toch niet achterlijk ofzo? Als ze horen dat het een hulphond in opleiding is moeten ze toch snappen dat je daar rustig en voorzichtig mee om moet gaan, snikt ze. Ook bij mij prikken de tranen in m’n ogen, verdorie weer was ik niet voorbereid op het onverwachtse. Het overkomt je zomaar dat je dochter die zoveel moed heeft verzameld om mee te gaan, zo ontzettend niet begrepen wordt. Dit gebeurt zo vaak, ik ben erop bedacht maar toch kun je het helaas niet altijd voorkomen.
Ik kijk naast me en haar handen trillen terwijl ze haar geliefde vriendje vasthoud, en hij? Hij legt z’n kopje neer op haar schoot, kijkt me aan, zucht eens en dut rustig verder.
Thuis heb ik m’n handen vol om dochter uit haar neerwaartse gedachten te houden, want overal hangen immers ook nog eens de “geslaagden” vlaggen met tassen. Ze had nu ook eigenlijk examen moeten doen, heel Facebook ontploft van de blije berichten van trotse ouders en kinderen wat ik iedereen ook van harte gun, maar wat wel moeilijk is als je kind al zo lang thuis zit zonder passend onderwijs.

Hoe anders gaat het s’ middags als ze naar de fysiotherapeut moet vanwege de hypermobiliteit en pijn in haar gewrichten. Na het gebeuren van s’ morgens kost het haar veel moeite om zich ertoe te zetten maar ze gaat toch weer en Benji mag mee!
Hij wordt hartelijk begroet door de receptioniste die gelijk helemaal verliefd op hem is, ik zie dochter weer schuchter lachen en wat rechter gaan zitten. Ze knuffelt hem en doet oefeningetjes met hem terwijl we nog even wachten. Mensen lopen voorbij en kijken vertederd en dan zie ik haar ook weer wat ontspannen. Dan is ze aan de beurt en de fysiotherapeut (een echt dierenmens) geeft hem en haar alle aandacht en langzaam breekt haar lach door. Als hij haar spieren behandeld gaat Benji lekker liggen en kijkt goed naar wat er met zijn baasje gebeurt. Ze lacht naar hem en voelt zich gaandeweg stukken beter. De fysiotherapeut betrekt de oefeningen die ze moet doen ook op hem. Wat geweldig deze samenwerking!
De weg die je moet gaan als je autisme hebt kan soms echt zwaar en moeilijk zijn ook doordat mensen je niet begrijpen of voor vol aanzien. Dochter heeft nog een lange weg te gaan en ik ook, samen met haar, wat een leerproces.
Wat heerlijk dat er op die weg nu een kleine wollige viervoeter mee mag lopen die van nature een geweldige uitstraling in zich heeft. De dierenarts noemt het dominant, ik noem het sterk en dapper zijn voor zijn baasje……. t’ is maar net hoe je het bekijkt!  (en volgende keer maar een andere dierenarts neem ik me stellig voor)

Fysio

                                                                                   Ik let heel goed op wat er met mijn baasje gebeurt!

De rust keert weer….

Ineens voel ik een pootje op mijn knie, ik kijk naar beneden en zie twee lieve kraaloogjes die me onderzoekend aankijken. De kleine man wil even aandacht en dat vraagt hij heel zacht en rustig. Ik leg mijn laptop weg en neem de kleine pup op schoot. De zachtheid en warmte van de pup gloeit door me heen. Wat is dit mooi, wat is dit fijn. Tranen van dankbaarheid branden in mijn ogen, ik slik ze weg, dochter zit in een hoek van de kamer achter haar computer en tekent op haar digitale tekenbord. Wat een rust heerst er, het voelt bijna sereen na het heftige afgelopen half jaar met de verhuizing, de nieuwe herindicaties, de bezwaarprocedure van het UWV, de onrust over de Eigen Bijdrage en ga zo maar door.

En toen kwam 2 weken geleden de kleine pup, wat was dochter moe de eerste dagen. Zoveel indrukken, zo iets moois om voor te zorgen! Hij mocht mee naar de zolderkamer en vermaakte zich opperbest. Ook sliep hij vanaf dag 1 in haar bed, naast haar hoofdkussen, hij is nog zo klein en sliep heel de nacht door! (wonderbaarlijk voor een pup van 9 weken)  En s’morgens rond 7.00 uur maakt hij haar wakker, met z’n pootje op haar gezicht, soms wat hard maar ze was gelijk goed wakker en een en al aandacht voor Benji; gauw naar buiten om te plassen!
Vaak hoorde ik haar schaterlachen als ik beneden was, wat een balsem voor je moederziel na zo’n lange periode van verdriet en depressie.
Na een week vroeg ze of haar computer beneden mocht staan op de keukentafel. Diep van binnen dacht ik; nou nee….. ik heb die rust om alleen te zijn in de huiskamer zo hard nodig. Maar al snel maakte dat plaats voor dankbaarheid dat de behoefte om zich op te sluiten blijkbaar aan het afnemen is. De grootste bron van onrust en onveiligheid is namelijk weggenomen. Na 2,5 jaar hebben we de knoop doorgehakt met de Orthopedagoog: er gaat een vrijstelling van Onderwijs aangevraagd worden. In m’n andere Blog lees je er meer over. https://flowermum.nl/loslaten/

En nu zit ze aan de keukentafel en tekent, de pup dartelt door het kamer, ligt op haar voeten, kijkt op schoot mee als ze een spannend spelletje doet, legt een balletje voor haar voeten en nodigt uit tot spelen. Ook vraagt hij aandacht omdat hij naar buiten moet om te plassen. Ik zit op de bank en observeer deze prachtige wisselwerking tussen het hondje en dochter.
Gisteren kregen we bezoek en ik wilde hen even alleen spreken, ik vroeg of dochter even wilde wandelen met de hond. Ze “trapte” er argeloos in en voor ze het wist liep ze voor het eerst sinds hele lange tijd alleen buiten met haar puppy. Zonder spanning, zonder eindeloos vragen, zonder zelf mee te moeten. Diegenen die mijn blogs regelmatig lezen weten dat dit een grote stap is. Wat ik of andere hulpverleners dit afgelopen jaar niet hebben kunnen bereiken, doet de kleine Benji moeiteloos en volledig ontspannen. Elke ochtend staat ze om half 8 met hem in de tuin, het nieuwe (normale) ritme is al bijna gewoon.
Zo dankbaar ben ik dat we naar ons eigen gevoel hebben geluisterd en het heft wat betreft de behandeling en therapie van dochter weer stevig in handen hebben genomen. Niet alles is zinvol, niet alles is helpend en daarmee wil ik niet de hulpverlening in een kwaad daglicht stellen, maar het was vaak niet passend, het ging zo tegen mijn gevoel in. Maar door beter naar dochter te kijken en te luisteren en haar te beschermen zijn we nu mooie stappen aan het maken.
Ook op creatief gebied is er iets heel moois aan het komen waardoor er voor haar misschien ook een toekomst is. Thuis werken aan digitale ontwerpen en opdrachten dat lijkt haar toekomst te gaan worden en dan maar zonder diploma…..who cares? Haar weg gaat immers door haar autisme al zo lang heel anders, niet minder, niet beter maar anders.

Kleine lieve hulphond ik ben je nu al zo dankbaar dat je op ons pad kwam….. this match was made in heaven.

                              Benjilaptop

                                                                                                                                              Fotoblog

Speciale dank aan Fam. Bruininx (Fokker) en Anjana van http://www.missionpuppy.nl.