Klein en dapper…..
Ze pakt het kleine hondje stevig in z’n nekvel en met haar andere hand knijpt ze z’n bekje dicht. Zo doen we dat met dominante hondjes…….. ja het ziet er misschien wat naar uit, maar zeker als hij hulphond gaat worden zal hij moeten leren niet dominant te zijn zegt ze. Versteend staat dochter naast de behandeltafel en tussen mij en haar staat de dierenartsassistente en tegenover ons staat de dierenarts met een klein weerloos spartelend hondje.
Ik ben verbijsterd, dochter staat verstijfd te kijken naar wat zich in minder dan 1 minuut voltrok. We kwamen de behandelkamer binnen, opgewekt voor de eerste controle van de puppy en dochter liet hem rustig uit eigen beweging naar binnen lopen. Precies zoals het hoort. Na het goedemorgen, riep de dierenarts, zo de nieuwe aanwinst? Hup op tafel maar, waarna de assistente naar de vloer dook en de nog maar 3,25 kilo wegende puppy pakte. Dochter was net iets te laat om haar hondje trots op tafel te kunnen zetten. Ze deinsde naar achteren en stond compleet verstijfd naar dit tafereel te kijken.
Omdat hij ging spartelen en piepen bij deze onverwachtse gebeurtenis en heel goed aanvoelde dat zijn baasje in paniek was werd hij dus stevig in zijn nekvel gegrepen, dominant….. jaja. Daar hebben wij de afgelopen 4 weken anders totaal niets van gemerkt. Ook de ervaren individuele trainster die bij ons thuis komt heeft nooit iets daarover gezegd.
Ik ga vlug naast dochter staan en hou haar vast, met mijn andere hand stel ik de pup gerust, wat voor raars is dit dan?….. Ik vertel dat het allemaal prima gaat en dat hij zich voorbeeldig gedraagt thuis. Het lijkt niet echt aan te komen. Na wat discussie over de inentingen die ik in een ander schema wil laten geven wordt er een spuit in z’n kleine nekje gejast en dan kunnen we gaan.
Eenmaal in de auto barst dochter heel hard in tranen uit; hoe konden ze zo doen, ze was toch niet achterlijk ofzo? Als ze horen dat het een hulphond in opleiding is moeten ze toch snappen dat je daar rustig en voorzichtig mee om moet gaan, snikt ze. Ook bij mij prikken de tranen in m’n ogen, verdorie weer was ik niet voorbereid op het onverwachtse. Het overkomt je zomaar dat je dochter die zoveel moed heeft verzameld om mee te gaan, zo ontzettend niet begrepen wordt. Dit gebeurt zo vaak, ik ben erop bedacht maar toch kun je het helaas niet altijd voorkomen.
Ik kijk naast me en haar handen trillen terwijl ze haar geliefde vriendje vasthoud, en hij? Hij legt z’n kopje neer op haar schoot, kijkt me aan, zucht eens en dut rustig verder.
Thuis heb ik m’n handen vol om dochter uit haar neerwaartse gedachten te houden, want overal hangen immers ook nog eens de “geslaagden” vlaggen met tassen. Ze had nu ook eigenlijk examen moeten doen, heel Facebook ontploft van de blije berichten van trotse ouders en kinderen wat ik iedereen ook van harte gun, maar wat wel moeilijk is als je kind al zo lang thuis zit zonder passend onderwijs.
Hoe anders gaat het s’ middags als ze naar de fysiotherapeut moet vanwege de hypermobiliteit en pijn in haar gewrichten. Na het gebeuren van s’ morgens kost het haar veel moeite om zich ertoe te zetten maar ze gaat toch weer en Benji mag mee!
Hij wordt hartelijk begroet door de receptioniste die gelijk helemaal verliefd op hem is, ik zie dochter weer schuchter lachen en wat rechter gaan zitten. Ze knuffelt hem en doet oefeningetjes met hem terwijl we nog even wachten. Mensen lopen voorbij en kijken vertederd en dan zie ik haar ook weer wat ontspannen. Dan is ze aan de beurt en de fysiotherapeut (een echt dierenmens) geeft hem en haar alle aandacht en langzaam breekt haar lach door. Als hij haar spieren behandeld gaat Benji lekker liggen en kijkt goed naar wat er met zijn baasje gebeurt. Ze lacht naar hem en voelt zich gaandeweg stukken beter. De fysiotherapeut betrekt de oefeningen die ze moet doen ook op hem. Wat geweldig deze samenwerking!
De weg die je moet gaan als je autisme hebt kan soms echt zwaar en moeilijk zijn ook doordat mensen je niet begrijpen of voor vol aanzien. Dochter heeft nog een lange weg te gaan en ik ook, samen met haar, wat een leerproces.
Wat heerlijk dat er op die weg nu een kleine wollige viervoeter mee mag lopen die van nature een geweldige uitstraling in zich heeft. De dierenarts noemt het dominant, ik noem het sterk en dapper zijn voor zijn baasje……. t’ is maar net hoe je het bekijkt! (en volgende keer maar een andere dierenarts neem ik me stellig voor)
Ik let heel goed op wat er met mijn baasje gebeurt!